๏ ชายดมี ีชาติ ควรสูค่ ู่ราช ชาดาลาวัณย์ เคยเห็นเมืองทอง งามผอ่ งเพยี งจนั ทร์ จงเฝา้ เจา้ อนั ทรงสิทธฤ์ิ ทธี ฯ ๏ ทา้ วจกั ยอยศ ลือชาปรากฎ เกียรต์ิแกว่นแดนตรี จดั สรรปันให้ ราไชศวรศรี สารพรรณอันมี แบง่ มอบครอบครอง ฯ ๏ หนึง่ จะประทาน ยพุ ยงนงคราญ ลกั ษณล์ ้ำลำยอง องค์กนกเรขา บุบผาผวิ ทอง ประคับประคอง เปนคชู่ ูใจ ฯ ๏ ชายดมี ชี าติ แจ้งเรอ่ื งเมอื งมาศ สรู่ าชเรว็ ไว รางวลั อันย่งิ ทุกส่ิงสมใจ กอบโกยโดยนัย ท่ปี ระกาศเอย ฯ ๑๓๐ ส่วนนเรนทรสมญา มหาอุปราชรามญั ธกใ็ หเ้ ร่งผนั พลผา้ ย ยา้ ยมาโดยทางเถื่อน ทพั หนา้ เคลื่อนพลเดิน ลุลากระเพินบ มิหึง จึงพระยาจิตรตอง ใหพ้ ลกรองเวฬู ปูเป็ นสะพานผา่ นชล เร่งเดินพลขา้ มฟาก มากนิกรคงั่ คาม พวกชาวสยามเห็นตระหนกั จ่ึงลงลกั ษณ์สารสื่อ ใส่ช่ือทวั่ ตวั ขนุ ถว้ นทุกมุลทุกนาย รายเรื่องราชริปู ยกหยหู เหยยี บแดน แต่งขนุ แผนเป็ นทตู รูดเอาสารมา บอก แดออกญามหาด ทลู บวั บาทมหิบาล เขากร็ ับสารข้ึนมา้ รีบมาเร็วฤๅชา้ บอกขอ้ เข็ญความ ทา่ นนา ฯ โคลง ๒ ๑๓๑ กองทพั ตามกนั เตา้ เสียงสนนั่ ลน่ั เทา้ พา่ งพ้ืนไพรพงั เพิกฤๅ ฯ โคลง ๔ ๑๓๒ ดลยงั เวยี งด่านดา้ ว โดยมี เมืองช่ือกาญจนบุรี วา่ งวา้ ง ผใู้ ดบ่ออกตี ตอบต่อ ทพั นา ยลแต่เหยา้ เรือนร้าง อยไู่ ร้ใครแรม ฯ 30 ๑๓๓ สอดแนมจกั จบั ถอ้ ย ไถ่ความ ฤๅบไ่ ดช้ าวสยาม สกั ผู้ จกั สืบจกั เสาะถาม เหตุห่อน รู้แฮ รู้วา่ ชาวเมืองรู้ เล่ห์แลว้ หลีกหนี ฯ เนาเมือง ๑๓๔ ธก็กรีธาทพั เขา้ สวาทไหม้ ประทบั อยแู่ รมคืนเคือง จิตท่าน ถวลิ นา คานึงนุชไป่ เปลือง ข่นุ แคน้ คบั ทรวง ฯ เจบ็ อุระราชไข้ บงั อร ถ่องฟ้ า ๑๓๕ ระลวงราลึกอา้ หมดเทวษ ยลแตแ่ สงศศิธร แมแ่ มน้ นวลจนั ทร์ ฯ แสงจนั ทร์บส่ ่องสมร จาจร มานา ถวลิ บล่ ืมนวลหนา้ นอบนอ้ ม ถ่องเมฆ แมน้ ฤๅ ๑๓๖ คิดวนั เรียมสัง่ เจา้ เล่ห์เพ้ยี งสาวสนม ฯ เนืองพธูถวายกร โหยถวลิ อรเอย นึกเชษฐเ์ ฉกจนั ทร จืดเจา้ พศิ ประกายรายลอ้ ม กินโศก เสน่ห์ส้านเสียวสมร ฯ ๑๓๗ เรียมกรมเกรียมเทวษไห้ ฤๅใคร่จางใจจินต์ หนกั ดวงกมลราชร้าว ปางกินบ่เป็ นกิน กลบั ไดเ้ ยยี ไฉน น้ีนา ฯ นอนบ่เป็ นนอนเศร้า โคลง ๓ ๑๓๘ พระอาวรณ์หวน่ั ทรวง คิดใคร่คืนครองดา้ ว 31 ร่าย ๑๓๙ หนกั หฤทยั ทา่ นพลาง ทางคานึงนวลสมร จนจนั ทรคลอ้ ยเคลื่อน ดาราเลื่อนลบั เมฆ แสงสุพรรณเฉกฉานฉาย พรายหิรัญ เรื่อราง พลางธใหเ้ ดินทวยหาญ ออกจากกาญจนบุรี กรีธาพลคลาดคลา้ ย ยา้ ยมาตามมรรคา คลาพยหุ ์พลางทางชม พนมพนสั แนว เนิน เทินแถวเถ่ือนเข่ือนเขา พฤกษาเนาเนืองนนั ต์ ดูเฉิดฉนั เฉกฉตั ร ระบดั ใบเขียวเหลือง เนืองผลแนมแกมดอก ออกเป็นพวง เป็นพู่ อยเู่ ปรมตาเปรมใจ ไหวอุระท่านสนั่ หวน่ั อุระท่านร้าว ถวลิ ถึงองคอ์ ่อนทา้ ว ท่ีร้างฤๅคืน สมเลย ฯ โคลง ๔ ๑๔๐ พระฝืนทุกขเ์ ทวษกล้า แกล่ครวญ ขบั คชบทจรจวน จกั เพล้ บรรลุพนมทวน เถื่อนที่ น้นั นา เหตุอนาถหนกั เอ้ อาจใหช้ นเห็น ฯ ๑๔๑ เกิดเป็นหมอกมืดห้อง เวหา หนเฮย ลมช่ือเวรัมภา พดั คลุม้ หวนหอบหกั ฉตั รา คชขาด ลงแฮ แลธุลีกลดั กลุม้ เกลื่อนเพ้ียงจกั รผนั ฯ ๑๔๒ พระพลนั เห็นเหตุไซร้ เสียวดวง แดเอย ถนดั ดงั่ ภูผาหลวง ตกตอ้ ง กระหมา่ กระเหม่นทรวง ส่ันซีด พกั ตร์นา หนกั หฤทยั ท่านร้อง เรียกใหโ้ หรทาย ฯ ๑๔๓ ท้งั หลายลว้ นจบแจง้ เจนไสย ศาสตร์แฮ เห็นตระหนกั แน่ใน เหตุหา้ ว จกั ทลู บท่ ลู ไท เกรงโทษ ท่านนา เสนอแตด่ ีกลบร้าว เกลื่อนร้ายกลายดี ฯ ๑๔๔ เหตุน้ีผวิ เชา้ ชว่ั ฉุกเขญ็ เกิดเมื่อยามเยน็ ดี ดอกไท้ อยา่ ข่นุ อยา่ ลาเคญ็ ใจเจบ็ พระเอย พระจกั ลุลาภได้ เผดจ็ เส้ียนศึกสยาม ฯ 32 ๑๔๕ เวยี งรามฤๅอาจตา้ น ตอ่ มือ ทา่ นแฮ พระจกั ชาญชยั ลือ ล่มฟ้ า ทุกทา้ วบท่าวถือ ตนต่อ พระเอย โอนมกฎุ กม้ หนา้ นอบนอ้ มถวายถวลั ย์ ฯ ฉตั รหกั เห็นแฮ ๑๔๖ เห้ียมน้นั จ่ึงหากให้ เสื่อมไสร้ เพราะเพ่อื อุปราชยศกั ด์ิ ผดุงยศ พระนา พระภูบดีจกั หน่อทา้ วเสวยศวรรย์ ฯ เวนพภิ พพระให้ ฟังหู หน่ึงนา ซ่ึงพร้อง ๑๔๗ คร้ันฟังบพติ รเพ้ียง ธรพรั่น อยนู่ า หูหน่ึงแหนงคาสู แตแ่ พด้ สั กร ฯ ไป่ ไวห้ ฤทยั ภู- ตื่นภยั นึกเร่งกริ่งเกรงตอ้ ง วาบว้า โศกนา ๑๔๘ พระร้อนอุระเตน้ กลดั กลุม้ รุมสมร ฯ หวาดกมลไหวไหว พลจร มานา กนั แสงเสนาะในทรวงซ่อน เล่ห์ร้าย พลางพระกลืนเทวษกล้า ใจใหญ่ อยแู่ ฮ ยา่ งเย้อื งเหยา่ เดิน ฯ ๑๔๙ ภธู รพลางใหเ้ ร่ง ไทถวลิ อยเู่ ฮย แหนงกระลึงลางหลอน จืดสร้อย รันทดระทวยถอน บิตุเรศ พระแฮ พลางพระขบั คชยา้ ย เทวษไหโ้ หยหา ฯ ๑๕๐ สระเทินสระทกแท้ ฤๅใคร่คลายใจจินต์ คานึงนฤบดินทร์ พระเร่งลานละหอ้ ย 33 ๑๕๑ อา้ จอมจกั รพรรดิผู้ เพญ็ ยศ แมพ้ ระเสียเอารส แก่เส้ียน จกั เจบ็ อุระระทด ทุกขใ์ หญ่ หลวงนา ถนดั ดง่ั พาหาเห้ียน หน่ั กลิ้งไกลองค์ ฯ ดสั กร ๑๕๒ ณรงคน์ เรศวร์ดา้ ว รบสู้ ใครจกั อาจออกรอน พลนั มอด มว้ ยแฮ เสียดายแผน่ ดินมอญ อ่ืนตา้ นทานเข็ญ ฯ เหตุบ่มีมือผู้ จอมถวลั ย์ ทดแท้ ๑๕๓ เอน็ ดูภธู เรศเจา้ ครองภพ พระเอย เปล่ียวอุระราชรัน เพลี่ยงพล้าศึกสยาม ฯ พระชนมช์ ราครัน ใจเจบ็ ใจนา เกรงบพติ รจกั แพ้ อกโอ้ ผฝี าก พระเอย ๑๕๔ สงครามคราน้ีหนกั ท่ีเพลใ้ ครเผา ฯ เรียมเร่งแหนงหนาวเหน็บ เอองค์ ลูกตายฤใครเกบ็ คูร่ ้อน ผจี กั เทง้ ท่ีโพล้ ฤๅลุ แลว้ แฮ จกั แคน้ คบั ทรวง ฯ ๑๕๕ พระเนานคั เรศอา้ ภูวดล ฤๅบม่ ีใครคง บอ่ นใต้ จกั ริจกั เร่ิมรงค์ ชุบชีพ มานา พระจกั ขนุ่ จกั ขอ้ น กลบั เตา้ ตอบสนอง ฯ ๑๕๖ พระคุณตวงเพยี บพ้ืน เตม็ ตรลอดแหล่งบน พระเกิดพระก่อชนม์ เกรงบท่ นั ลูกได้ 34 ร่าย ๑๕๗ ไทธ้ ตรึกตรองตรอมเทวษ ถึงบิตุเรศแรมเวยี ง เพียงอกไหวใจขว้า คล้าพระพกั ตร์มวั มล พลางเร่งพลด่วนเดิน ตามแถว เทินทางเถ่ือน ทวยหาญเกลื่อนกลากลาด ดาษแดนท่งแดนนา ดามาโดยรัถเยศ ดลขอบเขตธานี ศรีสุพรรณพิศาล ธกบ็ รรหารให้ ลาด กวาดเอาครัวเอาครอก ซอกไปจบั ทุกบ่อน แลว้ ธใหผ้ อ่ นพลต้งั ย้งั ตาบลตะพงั ตรุ ลุแลว้ แตง่ คา่ ยเขื่อน เกล่ือนร้ัวหนามร้ัว ขวาก มากค่ายขอบเป็นช้นั ก้นั คา่ ยหลวงเป็นกง วงดุจดาวลอ้ มเดือน สระเทือนเสียงมา้ ชา้ ง เสียงพลเกริกไพรกวา้ ง กึกกอ้ งใครยนิ ยา่ นนา ฯ ร่าย ๑๕๘ เมื่อน้นั เจา้ ธานินทร์ บุรินทรศกั ด์ิสีมา ทุกบุราราชอาณาเขต ประเทศนครสิงห์สรรค์ ศรีสุพรรณทุกพาย เขาก็ขยายครัว ครอก ซอกไปซ่อนไปซุก บุกป่ าแดงป่ าดง แลว้ ก็ลงลกั ษณ์ขา่ วสาร ส่งอาการเหตุหา้ ว มาบงั คมทูลทา้ วธิราช ผผู้ า่ นถวลั ย์ แลนา ฯ โคลง ๔ ๑๕๙ ป่ างน้นั นฤเบศเบ้ือง บรู พา ภพแฮ เฉลิมพิภพอโยธยา ยงิ่ ผู้ พระเดชดง่ั รามรา ฆพเขน่ เขญ็ เฮย ออกอเรนทร์ร่ัวรู้ เร่งร้าวราญสมร ฯ ๑๖๐ ภูธรสถิตทอ้ ง โรงธาร ทา่ นฤๅ เถลิงภิมุขพิมาน มาศแตม้ มนตรีชุลีกราน กราบแน่น เนืองนา บดั บดีศวรแยม้ โอษฐเ์ อ้ือนปราศรัย ฯ ๑๖๑ ไตถ่ ามถึงทุกขถ์ อ้ ย ทวยชน ต่างสนองเสนอกล แก่ทา้ ว พระดดั คดีดล โดยเยย่ี ง ยกุ ด์ินา เยน็ อุระฤๅร้าว ราษฎร์ร้อนห่อนมี ฯ ๑๖๒ นฤบดีดารัสดว้ ย การยทุ ธ์ ซ่ึงจกั ยอกมั พชุ แผน่ โพน้ พลบกยกเอาอุต ดมโชค ชยั นา นบั ดฤษถีน้ีโนน้ แน่น้นั วนั เมือ ฯ 35 ๑๖๓ พลเรือพลรบทอ้ ง ทางชลา เกณฑแ์ ต่พลพารา ปักษใ์ ต้ ไปตีพุทไธธา นีมาศ เมืองเฮย ตีป่ าสักเสร็จให้ เร่งลอ้ มขอมหลวง ฯ อสั ดง ๑๖๔ พระห่วงแตศ่ ึกเส้ียน รั่วหลา้ เกรงกระลบั ก่อรงค์ ควรคู่ เขญ็ แฮ คือใครจกั คุมคง ทพั ขอ้ ยคืนถึง ฯ อาจประกนั กรุงถา้ ภกั ดี ทา่ นนา กาจแกลว้ ๑๖๕ พระพึงพเิ คราะห์ผู้ มอบม่ิง เมืองเฮย คือพระยาจกั รี เกลือกชา้ คลาคืน ฯ พระตรัสแด่มนตรี ตกไถง กจู กั ไกลกรุงแกว้ เพ่มิ พอ้ ง ครอเคร่า กเู ฮย ๑๖๖ เยยี วพ้นื ภพแผน่ ดา้ ว ปกหลา้ แหล่งสยาม ฯ ริพิบตั ิพนู ภยั เสียที สูกนั นครใจ ห่อนชา้ กจู กั พลนั คืนป้ อง มาขวบ น้ีเลย แน่แทก้ ทู าย ฯ ๑๖๗ สงครามพ่ึงแผกแพ้ บรรหาร หนเฮย แตกเม่ือตน้ ปี ไป ใส่เกลา้ บร้างกระลบั มี จนถบั ถึงแฮ มีก็มีปี หนา้ บอกเบ้ืองเคืองเขญ็ ฯ ๑๖๘ ท้งั หลายสดบั ถอ้ ยทา่ น ยงั บเ่ ย้อื นสนองสาร บดั ทตู นครกาญ พระยาอมาตยน์ าเฝ้ า 36 ร่าย ๑๖๙ ไทธเห็นลกั ษณ์ข่าวสาร เอ้ือนโองการใหอ้ ่าน หวา่ นยบุ ลเบิกอรรถ บดั เขาอา่ นเสนอไท ในลกั ษณะน้นั วา่ ขา้ พระพุทธเจา้ ผรู้ ้ัง ท้งั กรมการทว่ั ตน ดา้ วกาญจนบุรี ศรีสวสั ดิบุเรศ ขอโอนเกศวนั ทนา แด่ออกญามหาด ขานขอ้ ราชดสั กร ทูลภธู รผา่ นถวลั ย์ เพอื่ รามญั ผา้ ยพล ดลประเวศสีมา ผเู้ ป็นนายกไสร้ คือหน่อไทอ้ ุปราช ยาตรพยหุ แสนยา ยลโยธาทวยหาญ ประมาณหา้ สิบหม่ืน ดู ดาษดื่นแดนดง ตรงขา้ มน้าลากระเพนิ เดินโดยสะพานเรือกรัด ตดั เขา้ กาญจนบุเรศ ขา้ คุมเขตเหลือป้ อง ขอสมเด็จพี่นอ้ ง ทา่ นรู้ ข่าวเขญ็ เทอญนา ฯ โคลง ๒ ๑๗๐ พระเปรมปราโมทยไ์ ซร้ ซ่ึงบดินทร์ดาลได้ สดบั เบ้ืองบอกรงค์ ฯ ๑๗๑ ธใหห้ าองคน์ อ้ งทา้ ว แถลงยบุ ลเหตุหา้ ว ท่านแจง้ ทุกอนั แลนา ฯ ร่าย ๑๗๒ แลว้ ธบรรหารตระบดั วา่ เราจดั จตุรงค์ จะไปยงยอยทุ ธ์ ยงั กมั พชุ พารา ศึกมอญมาชิงควนั กนั บใหไ้ ปออก บอกใหเ้ ตา้ โดยตก ควรจกั ยกไปยทุ ธ์ เป็นมหุสสวมหนั ต์ ปันเอาชยั ชิงชื่น แลว้ ธก็อ้ืนออกพจน์ พระราชกฎประกาศ แก่เมืองราชบุรี เกณฑ์ โยธีหา้ ร้อย คะคอ้ ยไปซุ่มซ่อน ดูศึกผอ่ นพลเดิน ผา่ นลากระเพินโดยสะพาน เพง่ พลหาญเห็นเสร็จ ใหร้ ะเห็ดเขา้ หนั่ บน่ั เรือกขาด เป็นท่อน คอ่ นพวนขาดเป็นทุ่น เถกิงกรานกรุ่นพลวกเผา อยา่ ใหเ้ ขาจบั ได้ เขากระทาดง่ั ไท้ ธิราชเอ้ือนโองการ สง่ั นา ฯ โคลง ๔ ๑๗๓ นฤบาลสารเสร็จอา้ ง ไป่ ทนั หึงแฮ ถบั ทตู ทุกเขตขณั ฑ์ ด่านดา้ ว สิงห์สรรคส์ ุพรรณบรร ลุถ่ิน ทา่ นนา เขาเร่งนาเฝ้ าทา้ ว ถงั่ ถอ้ ยแถลงทลู ฯ ๑๗๔ บดีศูรสั่งใหอ้ ่าน สารา พระราชรับบญั ชา ท่านไซร้ แถลงลกั ษณะทุกธา นีบอก มานา เสนอยบุ ลขา่ วใกล้ ศึกต้งั ในแดน ฯ ๑๗๕ บดั มอญแล่นมา้ ลาด เลยแขวง 37 วเิ ศษชยั ชาญแสดง ข่าวซ้า เขานาอกั ษรแถลง ถวายดบั น้นั นา พระเร่งชื่นฤๅช้า ท่ีขอ้ เข็ญความ ฯ ๑๗๖ จอมสยามขามศึกไซร้ ไป่ มี บานกมลเปรมปรีด์ิ ปราบเส้ียน สองสุริยกษตั รีย์ ตรัสต่อ กนั แฮ หาเลศมลายศึกเห้ียน หนั่ หา้ วหายคม ฯ ๑๗๗ สมเด็จผายโอษฐอ์ ้ืน ปรึกษา แด่ภิมุขมาตยา ทว่ั ผู้ จกั โรมอริรา มญั เม่ือ น้ีแฮ รับท่ีถิ่นฤๅสู้ นอกไซร้ไหนควร ฯ ๑๗๘ ท้งั มวลหมมู่ าตยซ์ อ้ ง สารพลนั ทูลพระจอมจรรโลง เล่ืองหลา้ แถลงลกั ษณะปางบรรพ์ มาเทียบ ถวายแฮ แนะท่ีควรเสด็จคา้ เศิกไซร้ไกลกรุง ฯ ร่าย ๑๗๙ ขา้ มุง่ เหตุเห็นผล ยลจิตเจา้ จอมศึก ห่อนหา้ วฮึกหาญรงค์ ปลงใจฝ่ อต่อไท้ ขดั ทา่ นใชฤ้ ๅอาจ จ่ึงตอ้ งยาตรพลเยอื น เตือน ประยทุ ธ์ยว่ั เขญ็ โดยจาเป็นจาใจ ห่อนหวงั ชยั เชิงช่ืน ห่อนหวงั หื่นหนศึก นึกแตข่ ามนามราช ขลาดพระฤทธ์ิทุกต้งั คร้ังคลาศึก รุมคงั ฝ่ ายเรายงั เป็นมิตร เขาเชิญบพติ รเสดจ็ ดล ช่วยโรมรณทพั หน่ึง ซ่ึงพลทพั หงสา อุปราชาเป็นใหญ่ ฝ่ ายเชียงใหม่ธใช้ ใหพั ระสังขทตั ถือพล มาช่วยรณเวยี งรุม ชุมกนั โรมเวยี งคงั ท้งั สองเวยี งอยเู่ ขา เราเขา้ ต้งั ตีนพนม ศึกระดมหินทิ้ง ถูกมอญกลิ้งตาย กลาด ลาวลงดาษด่ืนดา้ ว โททพั ทา้ วทอ้ ถอย ฝ่ ายเราคอยดูที เห็นเขาตีบมิแตก ธจ่ึงยกแยกพลยนื แยง้ ยงิ ปื นปรายเขา เอาขา้ ศึกซ่ึง ทิ้ง กลิ้งตกตายก่ายกนั มนั บรอต่อติด เราประชิดชิงครัว จบั ไดต้ วั ขนุ เมือง พลศึกเปลืองปลดชนม์ สองทา้ วยลเยงราช ขยาดพระ เดชเป็นประถม คร้ังหน่ึงบรมนฤบาล เจา้ จกั รพาลหงสา กบั พระมหาอุปราช ริอาฆาตปองร้าย ลวงเสดจ็ ผา้ ยสู่เมือง ขานขอ้ เคือง เป็นเลศ วา่ ประเทศพกุ าม ก่อสงครามแขงดา้ ว ขอเชิญทา้ วช่วงรณ จ่ึงเสด็จดลเดองแครง ส่งสารแสดงขา่ วแขก แด่ซกั แซกยอถ่าง เขาใหต้ ้งั ห่างเมืองเขา เนาอาวาสแห่งหน่ึง จ่ึงเขาส่งขา่ วไป ทลู แด่ไทหงสา ธก็ปรีดาดวงมาน เพอ่ื ตริการสมหมาย จ่ึงใหร้ ายซุ่ม ทพั คอยจู่จบั โจมตี ตามวถิ ีแถวดง ตรงทางไปหงสาแลว้ ธบญั ชาใช้ ใหพ้ ระยาเกียรต์ิพระยาพระราม มาสื่อความไมตรี รับนฤบดี เสดจ็ คลา สองพระยากากบั เขาจะเอาทพั ซ่ึงซุ่ม ออกกระทุม่ กระทบ รบกระหนาบชาวสยาม สองรับความแลว้ คลา 38 มาเจรจาแด่ไท้ ดง่ั เขาใชเ้ ป็นกล แลว้ พาพลไปพกั สานกั ในบริเวณ วดั มหาเถรคนั ฉ่อง ถ่องแถลงเลศแก่ชี เพือ่ พระบารมีมหิบาล ดาลดลจิตจอมวดั กบั คฤหสั ถข์ นุ พล ท้งั สามตนพากนั มาเคียมคลั ไขเลศ แด่นฤเบศโดยสตั ย์ คร้ันธทราบรหสั บหึง จึงอ้ืนออกวร วากย์ เป็นฉินทภาคแผน่ ไผท อุภยั ภพเผด็จมิตร หวงั ก่อกิจราบาญ สองพสุธารดงั่ เพรง ไทยตะเลงเล่ห์ขอม ไป่ แปลกปลอมปะปน ริเร่ิมรณดุจก้ี แต่วนั น้ีจาเดิม จกั ต่อเติมประติยทุ ธ์ ชิงประทุษชิงแดน แลว้ ธส่งั แสนยากร กลบั กวาดมอญเมือดา้ ว เอาโททา้ วขนุ ทพั กบั มหาเถรโดยเสดจ็ เห็จขา้ มน้าสะโตง แต่งท่วยโถงท่าสู้ รู้ถึงไทห้ งสา ธใหม้ หาอุปราช ยาตรพยหุ ตามติด หวั หนา้ ประชิดฝั่งชล อยคู่ นละฟากคงคา อนั มหิมาไพศาล ภบู าลเพง่ ขนุ พล ยลสุรกามามาตย์ เส้ือสักหลาดสวมกาย หมายเทา่ ผลหมากพร้าว ขี่คชหา้ ว เห็นหาญ ประมาณเหมือนสุกร ธใหซ้ อ้ งศรโซรมสาด บอาจขา้ มไปถึง จึงทรงแสงนกสับ แผลงขนุ ทพั ตอ้ งตาย ทวยตะเลงหลาย |
ทะล ม ต ห กเหล ยมจอมมาร pdf download
กระทู้ที่เกี่ยวข้อง
ลิขสิทธิ์ © 2024 th.apacode Inc.
