นิยาย นางเอกติดหนี้พระเอก ธัญวลัย จบแล้ว ไม่ติดเหรียญ

ตอนที่ 4

หนีไม่พ้น

พัชริญเดินมาไกลมากแล้ว เธอตัดสินใจนั่งลงที่สวนสาธารณะที่ไหนสักแห่ง ตอนนี้ขาทั้งสองข้างของเธออ่อนล้าและไม่มีแรงเต็มทน ปกติเธอแทบไม่ได้เดินเลยจนแทบจะพิการแล้ว ในความคิดเธอ สายตาคู่ใสถูกไล่ไปเรื่อยๆ ก่อนจะไปสะดุดกับป้ายสมัครงานของร้านอาหารแห่งหนึ่ง

ทำงาน!! ใช่ถ้าเธออยากกลับไทยเธอต้องมีเงิน ถ้าอยากมีเงินต้องทำงาน ใช่เธอต้องค่อยๆเก็บเงินทีละนิดไม่ว่าจะนานแค่ไหน เธอจะเก็บเงินจนกว่าจะได้กลับไทยให้ได้

"ขอโทษนะคะ ที่นี่รับสมัครคนทำงานใช่ไหมคะ"

"อ๋อใช่ครับ"

"คือ ดิฉันอยากสมัครงานค่ะ พอมีงานอะไรให้ฉันทำไหมคะ"

"มีแต่เด็กเสิร์ฟครับ ทำได้ไหม"

"ได้ค่ะๆ" ปากบางๆนั้นยิ้มออกทันที

"งั้น นั่งรอที่นี่เดี๋ยวไปตามเจ้าของร้านให้"

"ค่ะ ได้ค่ะขอบคุณมากนะคะ" พัชริญยิ้มออกอย่างโล่งใจ

พัชริญยิ้มดีใจ เธอหลุดพ้นจากคฤหาสน์ทรหดนั้นแล้ว เธอกำลังจะได้กลับบ้านเกิด เธอกำลังชีวิตของตัวเองกลับมา เท้าสองข้างของใครสักคนมายืนตรงหน้าเธอ หรือว่าคนรับสมัครงานจะมาแล้ว เพราะคิดแบบนี้ทำให้พัชริญเงยหน้าขึ้น แต่แล้ว...มันไม่ใช่สิ่งที่เธอคิด ทั้งชีวิตเธอไม่ได้สวยหรู คนที่เธอกำลังจะหนีสุดชีวิตกำลังยืนตรงหน้าเธอ คริสตัล!!! เขาตามมาแล้ว เขาตามเธอทันแล้ว

"คุณคริสตัล!!! "

"ใช่ ฉันเอง" คริสตัลแสยะยิ้มออกมา

"คุณ!!!" พัชริญแทบล้มทั้งยืน ไม่นะ เธอไม่อยากกลับไปโดนขังแบบนั้นอีกแล้ว มันทรมานและอึดอัด เธอคิดว่าถ้ากลับไปอยู่แบบเดิมอีกเธอคงเป็นบ้าแน่นๆ

"ไง หนีไม่พ้นแล้วสิ"

"ไม่ คุณปล่อยฉันไปเถอะนะ ไหนๆคุณก็กำลังจะแต่งงานแล้ว"

พัชริญยกมือขึ้นไหว้ขอร้องชีวิต เหมือนที่คนบ้านเกิดเธอทำ น้ำตานั้นเริ่มจากดวงตาคู่สวยเป็นแนวยาว แต่คิดว่าเขาจะจัดการยังไงกับเธอ หัวใจเธอก็ถูกบีบแน่นจนหายใจไม่ออกแล้ว

คริสตัลไม่พูดพั่มทำเพลงอะไร กระชากแขนเรียวขาวผ่องนั้นอย่างไม่ปราณี พอลากขึ้นถึงรถเขาได้ คริสตัลก็ผลักเธอเข้าไปอย่างไม่ปราณี ทำให้หัวเธอกระแทกกับประตูรถอีกฝั่งจนเลือดตรงหางคิ้วแทบซึม

"ออกรถ" คำสั่งทรงอำนาจดังขึ้นเพียงไม่กี่วินาที ทำให้รถหรูเคลื่อนออกไปอย่างรวดเร็ว

"คุณ ฉันขอร้องปล่อยฉันไม่เถอะนะ"

พัชริญยกมือขึ้นคุกเข่าตรงหน้าเขา เลือดที่ไหลตรงหายคิ้วเรียกความสงสารจากเขาไม่ได้ซักนิดเลยเพราะเขาโกรธและโมโหเธอมากในเวลานี้

"เธอเตรียมใจไว้เลยนะ ฉันไม่ปล่อยเธอแน่น เรื่องวันนี้เธอเจอดีแน่น"

"คุณ อย่านะฉันขอร้อง คุณปล่อยฉันไปเถอะนะ ยังไงคุณก็ได้ทุกอย่างไปสาสมใจแล้ว คุณปล่อยฉันเถอะนะ ฉันสัญญาว่าจะไม่เกี่ยวข้องกับพวกคุณอีก"

"ไม่มีทาง พัชริญ ฉันบอกเธอแล้วไงว่าเธอไม่มีทางหนีจากฉันพ้น"

คริสตัลรำคาญที่เธอเกาะแกะแขนเขาเลยสะบัดด้วยความรุนแรงทำให้ ร่างเธอที่นั่งคลุกเข่าอยู่แทบเซถลาไปชนกับประตูรถ

พอรถคริสตัลจนเทียบกับคฤหาสน์ ชายหนุ่มทั้งลากทั้งฉุกกระชากลากถูเธอไปตามพื้น โดยที่ไม่สนใจเลยว่าเธอจะเจ็บสัดนิดไหม พอเธอล้มเขาก็ลากไปกับพื้น บันไดบ้านที่เธอพึ่งเคยเห็นแค่สามครั้งรวมทั้งหมด กระทบกับเข่าเธอจนเป็นแผลไม่รู้กี่แผล

"ลุงคริสคะ ลุงคริส ทำไมทำกับพี่ริญแรงจัง" ลีเซียเห็นลุงของตัวเองกระชากและลากเธอไปตามพื้นก็นึกสงสารและตามไปช่วย

"ลีเซีย อย่ามายุ่ง แม่นม พาลีเซียไปที่ห้องเดี๋ยวนี้" คริสตัลสั่ง

"เดี๋ยวค่ะ พี่ริญ" ลีเซียแทบร้องไห้ตามพี่สาวคนน่าสงสาร

"ไปเถอะค่ะคุณหนูลีเซีย ไปกับป้านะคะคุณหนู" แม่นมของลีเซียพยายามพาคุณหนูของเธอกลับเข้าห้อง อันที่จริงทุกๆคนก็สงสารแต่ช่วยอะไรไม่ได้เพราะคริสตัลน่ากลัวเกินไป

คริสตัลผลักพัชริญไปชนกับขอบเตียง เล่นเอาหลังเธอแทบหัก ก่อนที่ประตูจะปิดดังปัง คริสตัลพาร่างสูงของตัวเองเข้ามาย่อยลงข้างเธอ

"ใครเป็นช่วยหากุญแจให้เธอ" คริสตัลบีบคางมนด้วยแรงทั้งหมดเท่าที่มี

"ไม่มีค่ะ" เธอไม่ใช่คนทรยศหักหลังใครง่ายๆ

"โกหก" น้ำเสียงตะคอกรู้ว่าเค้าโกรธจริงครั้งนี้

"ปล่อย แล้วแต่คุณจะคิดก็แล้วกัน"

"ได้"

ขณะที่พัชริญกำลังแกะมือเขาออก คริสตัลปล่อยมือที่บีบคางเธอไว้ออก ก่อนจะลุกขึ้นถอดเสื้อแจ็กเก็ตแล้วโยนไปกระทบหน้าเธอ ซิปของเสื้อนั้นบาดปากเธอจนเลือดซึมออก

"จะไม่ยอมรับตรงๆใช่ไหม"

"คุณ คุณจะทำอะไรนะ" พัชริญลนลานขยับตัวหนีห่าง

"พัชริญตกลงเธอ จะไม่ยอมรับใช่ไหม ก็ได้อย่างหาว่าฉันใจร้ายนะ"

คริสตัลลุกขึ้นปลดผ้าทุกชิ้นอย่างใจเย็น โชว์สรีระผู้ชายอย่างเต็มที่ เดินเข้าไปจับร่างบางโยนขึ้นเตียง กระชากชุดเธออย่างไร้ความปราณี

"ไม่นะ อย่าไม่เอา" พัชริญเริ่มกลัวเขาขึ้นมาในวินาทีนี้

คริสตัลใช้เสื้อผ้าที่ตกเกลื้อนมาทำเป็นเชือกมัดคนตัวเล็กไว้ แล้วมือหนาสากก็ตะบมเข้าที่อกอวบอิ่ม อย่างสะใจ เค้นคลึงบีบด้วยความรุนแรง

"เจ็บ อ่ะ จะ อา เจ็บค่ะ"

"ดี ฉันตกการให้เธอเจ็บจะได้หลาบจำ"

คริสตัลใช้ปากลงดูดเลียเม็ดทับทิมสีสด ก่อนจะใช้ฟันกัดด้วยความรุนแรง พัชริญเจ็บจนตัวเกร็งไปหมด เธอพยายามยกร่างตามปากเขา เพราะกลัวเม็ดทับทิมนั้นจะขาดคาปากเขา คริสตัลยอมปล่อยเม็ดทับทิมตรงลงมาที่เนินกุหลาบ

มือหนาลูบไหล่ซักครู่แล้วส่งแท่งรักเข้าไปในโพรงสาว จังหวะรักที่ถูกเคลื่อนอย่างรวดเร็ว เรียกทั้งความสุขและความเจ็บปวดจากเธอในเวลาเดียวกัน แต่ยิ่งบทรักถูกดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง จากความเจ็บปวดก็ทำให้เธอมีความสุข แอ่นกายสาวขึ้นรับทุกการสอดใส่

"กรี๊ดดด อ่า"

"โอว อืม"

เสียงครางแห่งความสุขของคนทั้งคู่ถูกปลดปล่อยออกมา ก่อนที่น้ำรักของคริสตัลจะผสมรวมเดียวกับน้ำหวานของพัชริญและไหลเปื้อนที่นอน

"ปล่อย" พอสติและลมหายใจกลับมาปกติ เธอก็ต่อต้านทันที

"เสียใจด้วย ถ้าไม่ถึงเช้ายังไงเธอก็จะไม่ได้พัก แล้วครั้งนี้ไม่สนด้วยความจะเป็นลมไป เพราะยังไงฉันจะเอาเธอจนกว่าพระอาทิตย์จะขึ้น"

"ไม่ ไม่นะ อื้อ"

เสียงหวานๆถูกกลืนไปกลับรสจูบที่เร่าร้อนดุดัน ไม่มีความหอมหวานเลยซักนิด และเป็นจริงอย่างที่เขาว่า ไฟสวาทของคืนทั้งคืนไม่มีวันดับสูญลงไปง่ายๆ และหว่าเธอจะได้รับอิสรภาพก็เกือบสว่างอย่างที่เขาบอกไว้ไม่มีผิด

ภายในงานเลี้ยงวันเกิดของลีเซีย ถูกเนรมิตราวกลับงานของเจ้าหญิง มันดูเหมือนในเทพนิยาย และหนังสือการ์ตูนเจ้าหญิง ส่วนตัวลีเซียเองถูกจัดแต่งสมกับเป็นเจ้าหญิงของงานในค่ำคืนนี้

พัชริญมองผ่านหน้าต่างลงไปยังงานอย่างเศร้าใจ ช่วงวัยเด็กเธอเองก็เคยมีงานเล็กๆแบบนี้เหมือนกัน แต่ไม่คงจะไม่มีโอกาสอีกแล้วสินะ

ค่ำคืนแห่งความสุขและความสนุกสนานภายในงานเลี้ยงวันเกิดของลีเซีย เค้กก้อนใหญ่ถูกวางข้างงานใกล้ๆกับมุมอาหาร เวทีที่มีนักร้องและเพื่อนๆของลีเซียมาร่วมแสดงในงานด้วย คุณพ่อคุณแม่ของเพื่อนๆลีเซีย และญาติผู้ใหญ่สังคมชั้นสูงก็เข้าร่วมด้วย

"คุณหนูลีเซียนี่สวยเหมือนเจ้าหญิงเลยนะคะ" คุณผู้หญิงจากสังคมชั้นสูงคนหนึ่งกล่าวขึ้น

"ครับ ขอบคุณมากครับ"

บึ้ม!!! ขณะที่งานเลี้ยงถูกดำเนินไปเรื่อยๆทันใดนั้นเสียงระเบิดจากโต๊ะของขวัญก็ดังขึ้น แต่โชคดีที่ไม่มีใครเป็นอะไร อาจจะได้รับบาดแผลเล็กน้อย

"กรี๊ดดด อ๊ายยยย"

เสียงแขกที่มาในงานขวัญผวากับเสียงดังกล่าว แต่กระจายไปคนล่ะทิศคนล่ะทาง คริสตัลถึงกับยืนอึ้ง มันเกิดอะไรขึ้น

"นายครับ น่าจะมีคนตั้งใจพังงานเรา"

"ใคร?"

"คิดว่าน่าจะเป็นพวกไอ้ คารอส ครับ"

คารอส คู่แขกทางธุรกิจของคริสตัล มันจะใช้วิธีสกปรกในการเล่นงานคริสตัลเสมอ และวันก่อนเขาเองก็พึ่งลูกค้ารายใหญ่ที่คารอสหวังไว้ น่าจะเจ็บใจแล้วเล่นงานด้วยวิธีนี้อีกหมารอบกัดชัดๆ

บึ้ม!!! และเสียงระเบิดที่ดังขึ้นอีกลูกทำให้แขกในงานหนีเกือบหมด ส่วนลีเซียตอนนี้อยู่ในความคุ้มกันของลูกน้องคนสนิทเขา

"ผมคิดว่าพวกมันน่าจะมาอีกนะครับ เรารีบหนีก่อนเถอะ"

"พัชริญ" ใจแรกที่เขาห่วง เธออยู่ข้างบนไม่รู้ป่านนี้จะตกใจมากแค่ไหน แล้วคงจะหนีหรือช่วยตัวเองไม่ได้แน่น ก็เขาเล่นล่ามโซ่ทั้งแขนและขาบนห้องนอนของเขา

"ไปกันเถะครับนาย"

"ให้คนของเราดูแลลีเซียให้ปลอดภัยที่สุด พาลีเซียหนีไปก่อน เข้าใจไหม ห้ามให้เธอได้รับอันตราย" คริสตัลสั่งเสียงทุ้ม

"ครับ แล้วนายจะไปไหน"

"ไปดูแลลีเซีย ป้องกันพวกมันก่อน ไม่ต้องห่วงฉัน"

"แต่..."

"ได้ยินที่ฉันสั่งไหม"

"ครับ รับทราบครับ"

คริสตัลรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนบนห้องนอนของเขาอย่างรวดเร็ว ในใจก็ห่วงพัชริญหัวใจเต้นตุบๆ กลัวว่าเธอจะๆได้รับอันตรายไปด้วย

ภาพแรกที่เขาเห็นหลังเปิดประตูเข้าไปคือพัชริญงอเขากอดตัวเองอย่างตกใจ และสั่นผวา คริสตัลวิ่งเข้าไปใกล้ จัดการปลดโซ่ทั้งหมดออกให้

"นี่คุณ จะพาฉันไปไหน" พัชริญถามทั้งน้ำตา

"ไม่ต้องพูดมาก ถ้าไม่อยากตาย ตามฉันมา"

คริสตัลพาพัชริญออกมาจนถึงหน้าบันได ชายฉกรรจ์สองคนถือปืนเดินขึ้นมา ไวเท่าความคิด คริสตัลลากร่างบางไปหลบที่มุมหนึ่ง พอชายฉกรรจ์คนหนึ่งเดินผ่านมา คริสตัลกระโดออกจากมุมนั้นเตะเข้าที่ท้องอย่างรุนแรงและแย่งเอามือมา ดับชีพทั้งคู่

"ไปได้แล้ว เร็วๆ"

มือหนากระชากร่างบางให้ลุกตามไป พัชริญด้วยความที่ไม่เคยเห็นภาพแบบนี้มาก่อนทำให้เธอกลัว สั่นผวาไปทั้งร่าง จนคริสตัลต้องออกประคองแล้วพาเดินไป

ตลอดทางที่คริสตัลพาพัชริญหนีออกทางหลังบ้านต้องคอยหลบพวกนั่นและต้องฆ่าคนไปหลายชีวิต พัชริญเห็นภาพที่ทารุณนั้นอย่างสงสาร และแล้วทั้งคู่ก็มาหยุดที่หลังสวนของใครสักคน แต่แล้วมีคนหนึ่งตามพวกเขามา มันเล็งปืนขึ้นยิงไปหนึ่งดอก คริสตัลจับพัชริญมากอดแนบอกแล้วยิงสวนกลับไปจนดับชีพอีกคน

"เราหลบที่นี่ก่อน"

"มันเกิดอะไรขึ้นคะ"

พัชริญเริ่มมีสติหลังจากที่เข้ามาหลบในพุ่มไม้นี้ได้สักพักแล้ว และตอนนี้พุ่มไม้มันแคบเธอเลยได้แต่อยู่ในอ้อมกอดของคริสตัล

"ไม่ต้องรู้เรื่องนี้หรอกน๊า"

"ค่ะ"

พัชริญสลัดตัวออกจากคริสตัลได้ ตัวเธอเองก็ออกมายืนนอกพุ่มไม้ นี่มันเป็นโอกาสดี เธอจะหาวิธีหนีไปอีกครั้ง

"จะไปไหน" คริสตัลจับแขนร่างบางเอาไว้

"ฉันจะหนี ฉันไม่เอาชีวิตมาเสี่ยงกับคุณหรอก"

"ถ้าเธอไปตอนนี้ไม่คิดเหรอว่ามันจะฆ่าเธอ บางทีมันอาจจะอยู่ในทางที่เธอกำลังจะไปก็ได้"

"ฉันไม่ใช่ศัตรูมัน มันไม่ทำอะไรฉันแน่นแต่ถ้าเป็นคุณไม่แน่น"

"เธอไม่รู้จักพวกมันดีพอ มันฆ่าทุกคนที่ขวางหน้าแน่น"

"ให้ฉันตายก็ยังดีกว่าอยู่กับคนเลวๆอย่างคุณ" ดูเหมือนการทะเลาะของทั้งคู่จะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ อยู่ๆร่างบางก็เห็นเขาหน้าซีดแล้ว แล้วเลือด!!! เลือดไหลมาจากไหน มาจากไหล่เขานิ

"คุณ คุณโดนยิงเหรอ?"

"ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้ไกลหัวใจ" คริสตัลมองแผลแล้วไม่แยแสกับแผล

ความชั่วหนึ่งผุดเข้ามาในสมองพัชริญ เขาบาดเจ็บเธอควรใช้โอกาสนี้หนีสิ ยังไงเขาก็ตามเธอไม่ทันแน่น พัชริญตัดสินใจผลักเขาล้มแล้วก้าวขาออกไป

"อย่าไป" คริสตัลตกใจคิดว่าเธอจะทิ้งเขาจริงๆเหรอแต่มันก็น่าจะใช่นะ เพราะตลอดเวลา เธอพยายามหนีจากเขา แล้วเขาก็ร้ายกับเธอมาก

"ฉันบอกแล้วไง ว่าจะหนีคุณทุกครั้งเมื่อฉันมีโอกาส แล้วตอนนี้โอกาสนั้นกำลังมาถึง ฉันก็ควรจะคว้าโอกาสนั้นไว้ โชคดีนะ"

พัชริญวิ่งออกมาได้สักพัก ในใจลึกๆก็เป็นห่วงเขา กลัวเขาจะตาย เขาอุตส่าห์เอาชีวิตตัวเองปกป้องเธอแล้วเธอจะทิ้งเขาไปเหรอ

คริสตัลนอนลงรู้สึกเจ็บปวดกับแผล เพราะมันเริ่มแสดงอาการแล้ว ในหัวสมองก็ห่วงร่างบางที่พึ่งวิ่งออกไปกลัวเธอจะได้รับอันตราย

อีบุ๊คออกแล้วนะคะ ฝากติตตามผลงานด้วยนะคะ ราคา159นะคะ แต่ถ้าติดต่อกับไรท์โดยตรง129ค่ะ สนใจติดต่อได้ที่ 

    *facebook Sindy sara  

      ไอดีไลน์นะคะ Sindysara1234 ติดต่อได้ตลอดเลยนะคะ

เริ่มติดต่อกันเข้ามาได้เลยนะคะ มีอะไรพูดคุยกันได้ค่ะ

*    สำหรับนักอ่านที่อยากติดตามต่อจนจบ ตอนนี้รูปเล่มสำเร็จแล้วนะคะ(ในฉบับอีบุ๊ค) แต่สำหรับใครที่อยากได้ในฉบับอีบุ๊ค ราคา 159(ราคา อีบุ๊คทั่วไป) แต่ถ้าติดต่อมาทางไรค์โดยตรงราคา129นะคะ(เป็นอีบุ็คฉบับไรค์แต่เนื้อหาเหมือนกัน)

**ใครสนใจสามารถติต่อทางเมลล์ได้เลยนะคะ ให้ส่งเมลล์มาบอกก่อนนะคะก่อนที่จะโอนเงินให้นะคะ 

 ฝากผลงานค่ะ

ฝากหน่อยนะคะอีกเรื่อง