นิยาย นางเอก ปลอม ตัว เป็นผู้ชาย ธัญ วลัย จบแล้ว ไม่ติดเหรียญ

05.So I'm Stalk.

Out of sight, but babe, you are never off of my mind.

.

.

"ฮึ่ม!" นี่ก็เป็นอีกวันที่นาธานไม่สามารถจดจ่อสมาธิไปกับการประชุมได้ตั้งแต่เมื่อวานที่เขาได้เจอแพร ใช่เขาจำชื่อเธอได้แล้ว แพรคือชื่อที่หลอกหลอนเขาทั้งคืนแทบไม่ได้หลับได้นอน เช้าขึ้นมาก็มีแต่แพร แม้แต่อาหารเช้าวันนี้ยังมีลูกแพรเลยคิดดูเถอะ

ก๊อกๆ

"บอสคะ คุณวาโรนิกามาขอพบ" เสียงเคาะประตูดังขึ้นตามมาด้วยเสียงใสของเลขาหน้าห้อง ถ้าวาโรนิกามาขอพบก็แสดงว่าเธอได้ที่อยู่ของสาวนั่นมาแล้วหน่ะสิ

"ให้เข้ามา" 

"บอสคะ" หญิงสาวเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับซองเอกสาร เสื้อผ้าหน้าผมล้วนเป็นสีดำทั้งสิ้น เอวคอดดูมีเสน่ห์ในชุดรัดรูปที่เธอชอบใส่แต่มันกลับเรียกความสนใจนาธานไม่ได้เลยสักนิด

"ได้เรื่องอะไรบ้าง"

"ชื่อ แพรวา ธนทรัพย์ อายุ21 นี่ค่ะ" รูปแอบถ่ายภาพสีของแพรวาจำนวนสามสีใบถูกส่งให้นาธานพร้อมกับคำอธิบาย ใบหน้างานเป็นธรรมชาติในรูป แค่เขาเห็นก็อยากจะจับเธอกดลงบนโต๊ะทำงานแล้ว

"สัญชาติไทยเชื้อชาติไทย ลูกสาวคนเดียวพ่อเป็นทนายความอยู่ในไทย แม่เป็นแม่บ้านธรรมดา"

"..."

"จบมหาวิทยาลัยอัสสัมชัญคณะบริหารธุรกิจสาขาการจัดการธุรกิจระหว่างประเทศ มีเพื่อนสนิทหนึ่งคนคือปานวาด ตอนนี้ทั้งสองคนอยู่ในนิวยอร์ค ดิฉันให้คนไปสืบทราบมาว่าเธอกับเพื่อนเข้าไปสมัครงานที่บริษัทโมเดลลิ่งเมื่อวานนี้ก่อนจะไปเจอกับท่านที่ร้านคัพเค้ก" มาไกลถึงนิวยอร์คเพื่อจะเป็นนางแบบ ก็ต้องนับถือในความพยายามของเจ้าหล่อนที่ทำตามความฝันจนได้

"มีแฟนรึยัง"

"จากการติดตามไม่เห็นเธอคุยโทรศัพท์กับใครเลย น่าจะไม่มีนะคะบอส" ใช่ ติดตามแบบละเอียด หรือจะเรียกว่าโรคจิตเลยก็ได้เพราะในห้องของเธอได้แอบติดกล้องเอาไว้หลายตัว นอกหน้าต่างบนชั้นดาดฟ้าของตึกอื่นก็มีอีกหลายคนคอยจับตาดูอยู่ ลูกน้องหลายคนต้องปลอมตัวเป็นพนักงานทำความสะอาดของอพาร์ทเมนต์หรือไม่ก็รูมเซอร์วิสเพื่อจะได้ใกล้ชิดเธอให้มากที่สุด บางคนถึงกับปลอมเป็นคนขายของเวลาเธอจะไปซื้อเสียด้วยซ้ำ อีกหลายสิบคนต้องละหน้าที่บอดี้การ์ดมาเป็นคนขับแท็กซี่เวลาสาวเจ้าจะไปไหน บ้างก็กลายเป็นคนจรจัดไม่มีที่อยู่ไปยืนอยู่ตามมุมตึก

"แล้วตอนนี้เธอจะไปไหนรึป่าว" แทนคำตอบที่นาธานถาม วาโรนิกาหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูของตัวเองขึ้นมากดอะไรนิดหน่อยก่อนจะส่งให้นาธานดู

"ยังนอนอยู่ค่ะบอส" ในจอโทรศัพท์กล้องวงจรปิดขนาดจิ๋วจับภาพหญิงสาวเส้นผมสีดำนอนขาก่ายหมอนข้างด้วยความสบายอยู่บนเตียง เรียวขาขาวทำให้เขานึกกลับไปถึงวันนั้น เอวคอดกิ่วที่เขาเคยได้สมผัสหรือไม่ว่าจะเป็นใบหน้ามนที่ดูกี่ทีก็ไม่เบื่อล้วนทำให้เขาย้อนนึกถึงวันนั้นได้หมด

"ฮึ่ม!" ร่างบางผลิกตัวไปมาก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงมาเล่น ใช่เธอตื่นแล้ว และอย่างแรกที่เธอทำก็คือส่งข้อความไปหาแม่ที่อยู่ที่เมืองไทย เพียงแต่คนที่มองอยู่ไม่รู้เท่านั้น

"พรุ่งนี้เปิดรับสมัครพรีเซนเตอร์เสื้อผ้าดีไซน์ใหม่ที่กำลังตัดเย็บที่ตึกB ไม่จำกัดอายุไม่จำกัดสัญชาติ จะสัมภาษณ์กี่คนก็แล้วแต่ฝ่ายบุคคล แต่รับแค่แพรวาคนเดียว"

"แล้วปานวาดหล่ะคะ รับแค่คนเดียวดิฉันว่าเธอไม่รับงานหรอกถ้ารู้ว่าเพื่อนเธอไม่ได้"

"งั้นก็รับทั้งคู่!"

"ค่ะบอส แล้วถ้าเธอไม่มาสมัครหล่ะคะ"

"ก็ยกเลิกการรับสมัคร"

"ค่ะบอส"

"ไปได้แล้ว บอกเควินด้วยว่าเตรียมรถฉันจะไปจิบกาแฟหน่อย"

"ค่ะบอส" หญิงสาวตอบรับก่อนจะเดินจากไป เธอทำงานกับเขามานาน ไม่มีแม้แต่คำทักทาย แต่ก็ว่าเขาไม่ได้ เป็นถึงมาเฟียที่ต้องดูแลควบคุมทุกอย่างในมือจะให้มาพูดเล่นหยอกล้อกับลูกน้องหรือมือขวางั้นหรอ ไม่มีวัน

.

.

@Midtown East Apartments, NYC, USA

แพรวาพาร์ท

หลังจากที่ฉันส่งข้อความไปหาแม่แล้วฉันก็วางโทรศัพท์ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ เสร็จแล้วก็นุ่งผ้าเช็ดตัวเดินออกมาแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกไปหาอะไรกินข้างนอก

"หูยยย ห้อมหอม มีเพื่อนทำกับข้าวเก่งมันดีแบบนี้นี่เอง" ฉันเอ่ยปากชมน้ำปั่นหวังว่าจะทำให้มันรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ไม่รู้ทำไมแต่ฉันกลัวมันคิดมาเรื่องคืนนั้น

"ก็มาหัดทำสิ เดี๋ยวมีผัวแล้วทำกับข้าวไม่เป็นผัวทิ้งนะบอกก่อน"

"ซื้อเอาก็ได้หย่ะ" ตอบมันเสร็จฉันก็เดินไปหยิบจานมาวางแล้วตักข้าวมาเตรียมแบบที่คนทำอาหารไม่เป็นมักจะทำ เสร็จแล้วก็มานั่งเล่นโทรศัพท์อัพเดทชีวิตประจำวันต่อ

"เห้ยมึง บริษัทaเปิดรับสมัครพรีเซนเตอร์เว้ย!" 

"ไหน" น้ำปั่นหันมาหยิบโทรศัพท์ฉันไปดูก่อนจะทำตาโต

"เราลองไปสมัครกันมั้ย เผื่อจะไม่ผ่านที่โมเดลลิ่งนั้นก็ยังมีบริษัทนี้อีก" ฉันบอกมัน เพราะอะไรหล่ะ เพราะฉันไม่ผ่านแน่นอนไง

"เอางั้นก็ได้ งั้นกินข้าวแล้วรีบไป"

"เค" 

.

.

@A Company B building

"นึกว่าตึกจะใหญ่กว่านี้นะ แต่ขนาดนี้ก็โอเค" น้ำปั่นบ่นออกมานิดหน่อยก่อนจะเดินนำเข้าไป มันก็ใหญ่ดีอะแต่มีแค่2ชั้นนะถ้านับไม่ผิด

ผลัก!

"อุ้ย! ขอโทษค่ะ" ด้วยความที่ฉันเดินก้มหน้าเลยทำให้ชนคนที่กำลังเดินสวนมาอย่างจัง ร่างใหญ่เซถอยหลังไปสองสามก้าวยังไม่ถึงกับล้ม แต่ของที่เขาถือมากลับหล่นกระจายเต็มพื้นไปหมด

"ไม่เป็นไรครับ" ชายหนุ่มหน้าตาดีอายุน่าจะราวๆ20กว่าๆนี่แหละส่งยิ้มให้ฉันก่อนจะก้มลงเก็บของที่ตัวเองถือมาแล้วรีบเดินต่อไป โอ้ยย หล่อทั้งบริษัทแน่ๆ

"เป็นอะไรรึป่าว" น้ำปั่นรีบวิ่งเข้ามาถามก่อนจะยกมือยกแขนฉันขึ้นมาดู ฉันก็ได้แต่ส่ายหน้าเพราะไม่ได้เจ็บอะไรตรงไหนเลย

"รีบไปเหอะ" 

.

ในห้องรับรองอีกเช่นเคย บรรยากาศเหมือนโมเดลลิ่งนั้นไม่มีผิด หญิงสาวมากหน้าหลายตากำลังนั่งท่องสคริปเพิ่มความมั่นใจให้ตัวเองเหมือนกับมาสมัครงานจริงๆไม่ใช่พรีเซนเตอร์ บางคนตาน้ำข้าว บางคนตาน้ำตาล คงมีแค่ฉันกับน้ำปั่นหล่ะมั้งที่ตาดำ

พวกเราสองคนส่งใบสมัครกันไปสักพักแล้วกลับมานั่งรอ รอแล้วรออีก รอจนคนอื่นกลับบ้านไปกันหมดแล้วแต่ฉันสองคนก็ยังไม่ถูกเรียกตัวเข้าไปสักที เริ่มเบื่อแล้วนะ

"คุณแพรวากับคุณปานวาด เชิญด้านนี้ค่ะ" สาวสวยหน้าตาคมเดินออกมาจากซอกหนึ่งของตึกก่อนจะเรียกเราสองคนให้เดินตามเข้าไป สองข้างทางประดับตกแต่งด้วยไฟประดับสวยงามมากเวอร์จนฉันแทบจะละลายตายไปตรงนั้น ประตูห้องเรียงรายกันเต็มไปหมดแต่ละบานก็ประดับด้วยทองไม่อย่างนั้นก็เพชร จะรวยไปไหนกันคะ

"คุณปานวาดเชิญห้องด้านนี้เลยค่ะ ส่วนคุณแพรวา ตามดิฉันมาค่ะ" น้ำปั่นเดินเข้าไปในห้องที่หญิงสาวคนนั้นเปิดประตูให้ด้วยความสงบ ส่วนฉันตอนนี้ปวดท้องอึสุดๆเพราะตื่นเต้น

"ด้านนี้ค่ะ" ห่างกันไม่มากนัก ประตูห้องที่ใหญ่ที่สุดถูกเปิดออก ภายในมีหญิง2ชายหนึ่งนั่งรอฉันอยู่ก่อนแล้ว

"สวัสดีค่ะ" ฉันก้มหัวให้ทั้งสามนิดหน่อยจะยกมือไหว้คงจะแปลกๆไปในประเทศเขา แต่ ชั่งมันเถอะ

กรรมการทั้งสามหันไปซุบซิบกันโดยที่ไม่พูดไม่จากับฉันสักคำ กระดาษข้อมูลของฉันก็ยกขึ้นมาดูแล้วดูอีกจนฉันเริ่มใจแป้ว

"คุณหน้าตาดีมากเลยนะคะ หุ่นก็ดีได้มาตรฐานสาวไทยเลย"

"ใช่ครับ เส้นผมก็ดูนุ่มสลวยสีธรรมชาติเป็นเอกลักษณ์มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ"

"กริยามารยาทก็ดี ใบหน้ายิ้มแย้มตลอดเวลา เหมาะสมกันจริงๆค่ะ"

"เหมาะสมอะไรหรอคะ" คณะกรรมการทั้งสองรีบหันไปตีไหล่สาวที่นั่งอยู่ตรงกลางก่อนจะหันกลับมายิ้มให้ฉันนิดหน่อย มีลับลมคมในนะเนี่ย

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เรามาคุยเรื่องงานกันดีกว่า"

"ค่ะ"

"ถ้าคุณแพรวาอยากทำงานที่นี่ สัญญาของบริษัทเรา3ปี เงินเดือนเริ่มต้น3000เหรียญไม่รวมนอกเวลานะคะ" สามพันเหรียญ!

"จริงหรอคะ?!"

"ค่ะ ถ้าคุณตกลงตอนนี้ดิฉันจะส่งข้อมูลไปให้ท่านประธานพิจารณาเรื่องสัญญาอีกทีก่อนจะให้คุณเซ็น คุณว่ายังไงคะ"

"ตกลงค่ะ!"

"งั้นพรุ่งนี้8โมงเช้า คุณเอาเอกสารอันนี้ไปยื่นให้พนักงานที่หน้าเคาน์เตอร์นะคะ เขาจะพาคุณขึ้นไปพบท่านประธาน" โอ้ยยยย ขอบคุณคุณพระคุณเจ้าที่ช่วยลูกช้างให้ได้งาน

"ขอบคุณค่ะ" ฉันตอบแล้วรับเอกสารที่ทั้งสามคนหยิบให้ก่อนจะรีบเดินออกมา น้ำปั่นเองก็เดินออกมาพร้อมๆกับฉัน ใบหน้าเปื้อนยิ้มของมันต้องเป็นข่าวดีแน่ๆ

"เป็นไงมั่ง"

"เขาบอกว่ากูเริ่มมาถ่ายแบบได้เลยพรุ่งนี้" อ่าว ทำไมมันได้เลยแล้วฉันต้องมาพบประธานอีกวะ

"หรอ ดีใจด้วยเว้ยกูก็ได้งานแล้วเหมือนกันแต่ต้องมาคุยเรื่องสัญญากับประธานอีกที ชั่งเหอะ เราไปดื่มฉลองกันดีกว่า"

"จะดีหรอ พรุ่งนี้เริ่มทำงานแล้วนะ" ก็จริงของมันอะ

"ดี! มึงกินน้อยๆพากูกลับบ้านพรุ่งนี้ปลุกกูตอน6โมง โอเคป้ะ"

"ก็ได้ ไปกันเถอะ" ไม่เข็ดหลาบเลยฉัน คราวนั้นก็มีเรื่องไปทีนึงแล้วนะเนี่ย

จบแพรวาพาร์ท

.

.

@Birdland​ Club, NYC, USA

ทางด้านของนาธาน

ร่างหนากำลังเดินเข้ามาในคลับที่เขาเองก็เป็นหุ้นส่วนอยู่30เปอร์เซ็น ชายหนุ่มกวาดตามองไปรอบๆแต่ก็ไม่พบคนที่เขามองหา ใช่เขามองหาแพรวาเพราะคนของเขารายงานมาว่าเธอต้องการจะมาฉลองกันที่นี่เนื่องจากได้เข้าทำงานในบริษัทของเขา

"ไม่เห็นเลยค่ะบอส" วาโรนิกาที่ติดสอยห้อยตามเขามาพูดขึ้น เธอเองก็พยายามมองหาหญิงสาวที่ทำให้ลูกน้องของเธอต้องวิ่งวุ่นไปทั่ว อยากจะรู้นักว่าทำไมเธอถึงมีอิทธิพลต่อบอสของเธอถึงเพียงนี้

"นั่นไงครับบอส" นาธานหรี่ตามองตามไปที่บาร์เครื่องดื่มก็เห็นหลังเล็กของสาวเจ้ากำลังกระดกแก้วน้ำเมาเข้าปากอยู่กับปานวาดสองคน แผ่นหลังขาวทำให้เขาอารมณ์เสียอยู่ไม่น้อยเพราะชุดที่เจ้าหล่อนใส่มันล่อตาล่อใจชายทั้งคลับให้จ้องมองอยู่แค่ที่เธอ

"ยัยตัวดี!" ขายาวก้าวอาดๆไปหาเธอไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวแล้ว ร่างบางกำลังเมาได้ที่ผิดกับเพื่อนของเธอที่ยังมีสติสัมปชัญญะครบถ้วนดีอยู่

"คุณคนเมื่อวานนี่!"

"เควิน เอายัยนี่ไปส่งที่บ้านส่วนแพรวาเดี๋ยวฉันจัดการเอง" ร่างใหญ่ถอดเสื้อคลุมที่เขาใส่มาสวมให้เธอก่อนจะหันไปหยิบกุญแจรถสปอร์ตที่วาโรนิกาถืออยู่แล้วจับร่างบางขึ้นพาดไหล่ก่อนจะเดินออกมาจากที่อโคจรนั่น

สะโพกกลมกลึงที่แขนเขาสัมผัสอยู่แทบจะทำให้นาธานคุมสติไม่อยู่ต้องรีบบึ่งรถสปอร์ตคันงามกลับบ้านเขาให้เร็วที่สุด

.

.

@เพนท์เฮ้าส์สุดหรูบนตึกสูงเฉียดฟ้าในนิวยอร์ค

แขนแกร่งอุ้มแพรวาออกจากรถก่อนจะขึ้นลิฟต์ตรงขึ้นมาบนเพนท์เฮ้าส์ชั้นดาดฟ้าของตึก หน้าอกหน้าใจของเธอบดเบียดอยู่ที่อกแกร่งของเขาถ้าจะล่อเธอซะตรงที่ห้องรับแขกก็กระไรอยู่ อกแกร่งจัดการอุ้มเธอเดินขึ้นมาบนชั้นสองก่อนจะเปิดประตูห้องนอนของเขาเข้าไปแล้ววางเธอไว้บนเตียงด้วยความเบามือ

 "ร้อน" ร้อน เธอร้องครางออกมาว่าร้อนทั้งๆที่ในห้องนี้เขาก็จัดการเปิดแอร์ตั้งแต่อยู่ในรถ เนื้อตัวสาวชุ่มเหงื่อเต็มไปด้วยความร้อนรุ่ม มือหนาทาบลงมาที่ลำคอขาวแล้วก็ต้องตกใจ ตัวเธอร้อนเหมือนโดนไฟสุมอยู่ แถมยังมีรอยแดงตามเนื้อตามตัวเหมือนกับว่าโดนบีบแขนมาอย่างแรงทั้งๆที่เขายังไม่ได้จับต้องอะไรแขนเธอเลย

"อะไรกันวะ"

"ร้อน!" เขาไม่รู้ว่าเธอผ่านอะไรมาแต่แค่ดูอาการก็พอจะเดาออก

"..."

"เดี๋ยว!" เสียงเล็กหยุดร่างใหญ่ที่กำลังจะลุกออกไปจากเตียง นาธานหันมามองใบหน้างามที่ตอนนี้แดงก่ำจนเขาเองก็ใจไม่ดี

"มีอะไร"

"ช่วยฉันด้วย ฉันไม่ไหวแล้ว"

______________________________