"ซินเดอเรลลา" เจ้าหญิงแสนสวยของดิสนีย์นำเรื่องราวความรักแสนหวานสุดคลาสสิกของเธอมาสร้างความสนุกสนาน เพลิดเพลินและความประทับใจไม่รู้ลืมให้แก่นักอ่านตัวน้อยทุกคน อ่านสนุกได้สาระ พร้อมเสริมทักษะภาษาอังกฤษ
พบกับนิทานคลาสสิกของเจ้าหญิงดิสนีย์ "เจ้าซินเดอเรลลา" เจ้าหญิงแสนสวย นำเรื่องราวความรักแสนหวานของเธอมาสร้างความสนุกสนาน เพลิดเพลินและความประทับใจไม่รู้ลืม ให้แก่นักอ่านตัวน้อยทุกคน อ่านสนุกได้สาระ พร้อมเสริมทักษะภาษาอังกฤษ กับนิทานสองภาษา ไทย-อังกษ
ISBN: 9786162241024 (ปกอ่อน) 24 หน้าขนาด: 215 x 292 x 2 มม.น้ำหนัก: 90 กรัมเนื้อในพิมพ์: สี่สีในเล่มชนิดกระดาษ: กระดาษปอนด์สำนักพิมพ์: เนชั่น โกลบอล เอ็ดดูเทนเมนท์, บจก.เดือนปีที่พิมพ์: 2013สำนักพิมพ์ต้นฉบับ: Disney Enterprises, Inc.สินค้าที่ลูกค้ามักซื้อด้วยกัน
นิทานเจ้าหญิงเจ้าชาย เรื่องซินเดอเรลล่า ที่นำมาเสนอนี้เป็นเนื้อเรื่องย่อ (จากฉบับของแปร์โรลต์)
ตำนานซินเดอเรลล่า นั้นมีปรากฏในเทพนิยาย เป็นนิทานนานาชาติหรือนิทานพื้นบ้านประเทศต่างๆ ทั่วทั้งโลก โดยมีชื่อของตัวเอกต่างๆ แตกต่างกันไป แต่ฉบับที่มีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดเป็นของนักเขียนชาวฝรั่งเศสชื่อ ชาร์ลส แปร์โรลต์ ในปี ค.ศ. 1697 ซึ่งเป็นผู้ที่ตั้งชื่อให้นิทานเรื่องนี้มีชื่อว่า “ซินเดอเรลล่า” และเนื้อหาในนิทานเขาเป็นผู้ที่ได้เพิ่มเติมรายละเอียดปลีกย่อยมากมายในเทพนิยาย เช่น ผลฟักทอง นางฟ้าแม่ทูนหัว และรองเท้าแก้ว
ซินเดอเรลล่าฉบับของ ชาร์ลส แปร์โรลต์ นั้นเขาได้อิงมาจากวรรณกรรมของจิอัมบัตติสตา เบซิล เรื่อง La Gatta Cenerentola หรือ “The Hearth Cat” ที่ปรากฏในหนังสือเรื่อง “อิล เพนตาเมอโรน” (“Il Pentamerone”) และวรรณกรรมเรื่องดังกล่าวนี้ยังเป็นนิทานซินเดอเรลล่าของยุโรปที่เก่าแก่ที่สุดอีกด้วย
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว …มีสาวน้อยคนหนึ่งเธอชื่อ”ซินเดอเรลล่า” เดิมเธอมีชื่อว่า “เอลล่า” (Ella) เป็นบุตรสาวของเศรษฐีผู้มั่งมี มารดาของเธอเสียชีวิตตั้งแต่เธอยังเล็ก เป็นเหตุให้บิดาของเอลล่าจำใจแต่งงานใหม่กับมาดามผู้หนึ่งซึ่งเป็นหม้ายและมีลูกสาวติดมาสองคนเพราะอยากให้เอลล่ามีแม่ ไม่นานนักหลังจากนั้น เศรษฐีผู้เป็นบิดาก็เสียชีวิต ทำให้ธาตุแท้ของแม่เลี้ยงปรากฏขึ้น นางกับลูกสาวใช้งานเอลล่าราวกับเป็นสาวใช้ และใช้จ่ายทรัพย์ที่เป็นของเอลล่าอย่างฟุ่มเฟือย ที่ร้ายกว่านั้น ทั้งสามยังเปลี่ยนชื่อของเอลล่า เป็น ซินเดอเรลล่า ที่แปลว่า สาวน้อยในเถ้าถ่านเพราะพวกนางใช้งานเอลล่าจนเสื้อผ้าขาดปุปะมอมแมมไปทั้งตัวนั่นเอง
ซินเดอเรลล่ายอมทนลำบากทำงานเรื่อยมาจนกระทั่งวันหนึ่ง มีจดหมายเรียนเชิญหญิงสาวทั่วอาณาจักรให้มาที่พระราชวังเพื่อร่วมงานเต้นรำ แต่ความหมายที่แท้จริงก็คือ พระราชา ต้องการหาคู่ครองให้กับเจ้าชายซึ่งเป็นพระโอรสองค์เดียว จึงใช้งานเต้นรำบังหน้า เมื่อรู้ข่าว ลูกสาวทั้งสองต่างพากันดีใจที่บางทีตนอาจมีโอกาสได้เต้นรำและได้แต่งงานกับเจ้าชายก็เป็นไปได้ เช่นกันกับซินเดอเรลล่า เพราะเธอใฝ่ฝันมาตลอดเวลาว่าจะได้เต้นรำในฟลอร์ที่งดงามและเป็นอิสระจากงานบ้านอันล้นมือเหล่านี้ แต่แน่นอน เมื่อเด็กสาวขอไป แม่เลี้ยงใจร้ายจึงกลั่นแกล้งต่างๆ นานาจนซินเดอเรลล่าไม่มีชุดใส่ไปงานเต้นรำ
ซินเดอเรลล่าเสียใจมาก จึงหนีไปร้องไห้อยู่คนเดียว ทันใดนั้นนางฟ้าแม่ทูนหัวของซินเดอเรลล่าก็ปรากฏตัวขึ้นและบันดาลชุดที่สวยงามที่สุดให้ซินเดอเรลลา พร้อมกับบอกให้เด็กสาวไปงานเต้นรำ แต่มีข้อแม้ว่าจะต้องกลับมาก่อนเที่ยงคืน ไม่เช่นนั้นเวทมนตร์จะเสื่อมลงไปในทันที
ซินเดอเรลล่าได้ทำตามความฝัน แต่ที่ยิ่งกว่านั้นคือ คู่เต้นรำที่เธอก็ไม่ทราบว่าเป็นใครนั้นคือเจ้าชายนั่นเอง ทั้งสองตกหลุมรักกันทั้งที่ยังไม่รู้ชื่อเสียงเรียงนามของอีกฝ่าย แต่เมื่อถึงเวลาเที่ยงคืน ซินเดอเรลล่าก็รีบหนีไปโดยลืมรองเท้าแก้วเอาไว้ เจ้าชายเก็บรองเท้าไว้ได้จึงประกาศว่าจะทรงแต่งงานกับหญิงสาวที่สวมรองเท้าแก้วนี้ได้เท่านั้น
- เรื่องสั้นและนิทานภาษาอังกฤษ
- นิทานภาษาอังกฤษ
04/01/2016
25267
แบ่งปันบนเฟสบุ๊ค
ทวีตบนทวิตเตอร์
แบ่งปัน
- tweet
บทความก่อนหน้านี้นิทานภาษาอังกฤษเรื่อง The Little Mermaid
บทความถัดไปนิทานภาษาอังกฤษเรื่อง Rapunzel
CJ Niwat (นายฮาวทู)
Then she was forced to do hard work; to rise early, before daylight, to bring the water, to make the fire, to cook and to wash. She had no bed to lie down on, but was made to lie by the hearth among the ashes, and they called her Cinderella.
It happened once that her father was going to the fair, and asked his wife’s daughters what he should bring to them. “Fine clothes,” said the first. “Pearls and diamonds,” said the second. “Now, child,” said he to his own daughter, “what will you have?” “The first sprig, dear father, that rubs against your hat on your way home,” said she. Then he bought for the two first the fine clothes and pearls and diamonds they had asked for: and on his way home, as he rode through a green copse, a sprig of hazel brushed against him, so he broke it off and when he got home he gave it to his daughter. Then she took it, and went to her mother’s grave and planted it there, and cried so much that it was watered with her tears; and there it grew and became a fine tree, and soon a little bird came and built its nest upon the tree, and talked with her and watched over her, and brought her whatever she wished for.
Now it happened that the king of the land held a feast which was to last three days, and out of those who came to it his son was to choose a bride for himself; and Cinderella’s two sisters were asked to come. So they called Cinderella, and said, “Now, comb our hair, brush our shoes, and tie our sashes for us, for we are going to dance at the king’s feast.” Then she did as she was told, but when all was done she could not help crying, for she thought to herself, she would have liked to go to the dance too, and at last she begged her mother very hard to let her go, “You! Cinderella?” said she; “you who have nothing to wear, no clothes at all, and who cannot even dance—you want to go to the ball?” And when she kept on begging, to get rid of her, she said at last, “I will throw this basinful of peas into the ash heap, and if you have picked them all out in two hours’ time you shall go to the feast too.” Then she threw the peas into the ashes; but the little maiden ran out at the back door into the garden, and cried out—
“Hither, thither, through the sky, turtle-doves and linnets, fly!
Blackbird, thrush, and chaffinch gay, hither, thither, haste away!
One and all, come, help me quick! haste ye, haste ye—pick, pick, pick!”
Then first came two white doves; and next two turtle-doves; and after them all the little birds under heaven came, and the little doves stooped their heads down and set to work, pick, pick, pick; and then the others began to pick, pick, pick, and picked out all the good grain and put it into a dish, and left the ashes. At the end of one hour the work was done, and all flew out again at the windows. Then she brought the dish to her mother. But the mother said, “No, no! indeed, you have no clothes and cannot dance; you shall not go.” And when Cinderella begged very hard to go, she said, “If you can in one hour’s time pick two of these dishes of pease out of the ashes, you shall go too.” So she shook two dishes of peas into the ashes; but the little maiden went out into the garden at the back of the house, and called as before and all the birds came flying, and in half an hour’s time all was done, and out they flew again. And then Cinderella took the dishes to her mother, rejoicing to think that she should now go to the ball. But her mother said, “It is all of no use, you cannot go; you have no clothes, and cannot dance; and you would only put us to shame;” and off she went with her two daughters to the feast.
Now when all were gone, and nobody left at home, Cinderella went sorrowfully and sat down under the hazel-tree, and cried out—
“Shake, shake, hazel-tree, gold and silver over me!”
Then her friend the bird flew out of the tree and brought a gold and silver dress for her, and slippers of spangled silk; and she put them on, and followed her sisters to the feast. But they did not know her, she looked so fine and beautiful in her rich clothes.
The king’s son soon came up to her, and took her by the hand and danced with her and no one else; and he never left her hand, but when any one else came to ask her to dance, he said, “This lady is dancing with me.” Thus they danced till a late hour of the night, and then she wanted to go home; and the king’s son said, “I shall go and take care of you to your home,” for he wanted to see where the beautiful maid lived. But she slipped away from him unawares, and ran off towards home, and the prince followed her; then she jumped up into the pigeon-house and shut the door. So he waited till her father came home, and told him that the unknown maiden who had been at the feast had hidden herself in the pigeon-house. But when they had broken open the door they found no one within; and as they came back into the house, Cinderella lay, as she always did, in her dirty frock by the ashes; for she had run as quickly as she could through the pigeon-house and on to the hazel-tree, and had there taken off her beautiful clothes, and laid them beneath the tree, that the bird might carry them away; and had seated herself amid the ashes again in her little old frock.
The next day, when the feast was again held, and her father, mother and sisters were gone, Cinderella went to the hazel-tree, and all happened as the evening before.
The king’s son, who was waiting for her, took her by the hand and danced with her; and, when any one asked her to dance, he said as before, “This lady is dancing with me.” When night came she wanted to go home; and the king’s son went with her, but she sprang away from him all at once into the garden behind her father’s house. In this garden stood a fine large pear-tree; and Cinderella jumped up into it without being seen. Then the king’s son waited till her father came home, and said to him, “The unknown lady has slipped away, and I think she must have sprung into the pear-tree.” The father ordered an axe to be brought, and they cut down the tree, but found no one upon it. And when they came back into the kitchen, there lay Cinderella in the ashes as usual; for she had slipped down on the other side of the tree, and carried her beautiful clothes back to the bird at the hazel-tree, and then put on her little old frock.
The third day, when her father and mother and sisters were gone, she went again into the garden, and said—
“Shake, shake, hazel-tree, gold and silver over me!”
Then her kind friend the bird brought a dress still finer than the former one, and slippers which were all of gold; and the king’s son danced with her alone, and when any one else asked her to dance, he said, “This lady is my partner.” Now when night came she wanted to go home; and the king’s son would go with her, but she managed to slip away from him, though in such a hurry that she dropped her left golden slipper upon the stairs.
So the prince took the shoe, and went the next day to the king, his father, and said, “I will take for my wife the lady that this golden shoe fits.”
Then both the sisters were overjoyed to hear this; for they had beautiful feet, and had no doubt that they could wear the golden slipper. The eldest went first into the room where the slipper was, and wanted to try it on, and the mother stood by. But her big toe could not go into it, and the shoe was altogether much too small for her. Then the mother said, “Never mind, cut it off. When you are queen you will not care about toes; you will not want to go on foot.” So the silly girl cut her big toe off, and squeezed the shoe on, and went to the king’s son. Then he took her for his bride, and rode away with her.
But on their way home they had to pass by the hazel-tree that Cinderella had planted, and there sat a little dove on the branch, singing—
“Back again! back again! look to the shoe!
The shoe is too small, and not made for you!
Prince! prince! look again for thy bride,
For she’s not the true one that sits by thy side.”
Then the prince looked at her foot, and saw by the blood that streamed from it what a trick she had played him. So he brought the false bride back to her home, and said, “This is not the right bride; let the other sister try and put on the slipper.” Then she went into the room and got her foot into the shoe, all but the heel, which was too large. But her mother squeezed it in till the blood came, and took her to the king’s son; and he rode away with her. But when they came to the hazel-tree, the little dove sat there still, and sang as before. Then the king’s son looked down, and saw that the blood streamed from the shoe. So he brought her back again also. “This is not the true bride,” said he to the father; “have you no other daughters?”
Then Cinderella came and she took her clumsy shoe off, and put on the golden slipper, and it fitted as if it had been made for her. And when he drew near and looked at her face the prince knew her, and said, “This is the right bride.”
Then he took Cinderella on his horse and rode away. And when they came to the hazel-tree the white dove sang—