หากคุณต้องการความสนุก
หากคุณต้องการความตื่นเต้น
หากต้องการความลี้ลับ
นิยายเรื่องนี้คือคำตอบ
ความรักหวานซึ้งของนายทหารพรานหนุ่มกับพยาบาลสาว
นิยายเรื่องนี้เรท18+ ครบทุกรสชาติ ดื่มด่ำไปกับความรัก เล้นลับไปกับความน่ากลัว
ร้อย
โทนรินทร์
นายทหารหนุ่มอนาคตไกลที่ขอย้ายหนีการอกหัก มาอยู่หน่วยเฉพาะกิจทหารพราน หลบลี้หนีความรักจนมาเจอเธอ
พิมพลอย
พยาบาลสาวหลังจากเรียนจบก็หนีแม่หนีการคลุมถุงชนมาใช้ทุนที่สถานีอนามัยห่างไกลความเจริญ
ธรรมชาติรอบตัวที่มีทั้งความสวยงามและความน่ากลัวซ่อนอยู่
กับ ความรักที่กำลังพลิบานภายใต้เงามืดอย่างกายเข้ามา
ใครชอบฝากถูกใจและเม้นเป็นกำลังใจให้หน่อยนะคะ
สงวน ลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537
เมื่อทั้งสองสาวเข้าที่พักซึ่งเป็นตึก 4 ชั้น จะมีเพียงเฉพาะทหารหญิงและนักเรียนพยาบาลที่จะเวียนเข้าพักในทุกๆปีเท่านั้นซึ่งแยกจากตึกของทหารชายที่อยู่ทางท้ายค่าย
ศจีวิ่งแล้วโดดทิ้งตัวลงบนที่นอนสปริงจนตัวเด้งดึ๋งขึ้นมา
"โอ๊ยแกห้องที่นี่ดูดีแถมยังสะอาดเรียบร้อยไม่มีรอยกระดำกระด่างสีร่อนตามผนังให้เห็นเหมือนที่...เลยเนอะ เยี่ยมจริงๆ"
"อืม แอร์นี่เย็นเฉียบเลย" นาริญกรอกตากลมสำรวจมองทั้งห้อง
"นี่ยัยริญไปอาบน้ำกันดีกว่า"
นาริญหันขวับกลับมาทันที "บ้าอาบน้ำด้วยกันทำไม ทุเรศ"
"นี่แกคิดไปไหนเนี่ย ที่ฉันชวนแกอาบน้ำก็เพื่อจะสำรวจดูหุ่นทรวดทรงองค์เอวของแกสักหน่อยว่าพร้อมจะลงปฏิบัติภาคสนามมัดใจผู้พันสุดหล่อมั้ย"
"บ้า" เธอว่าเพื่อนแต่ก็ไม่ได้จริงจังนัก
"บ้าเบ้ออะไรกัน หรือจะถอดตรงนี้เลยก็ได้แล้วฉันจะวิเคราะห์เจาะลึกที่ละจุดไป โอมะ"
"ต้องถึงขนาดนั้นเลย"
"แหมสนิทสนมกันมาตั้งแต่เรียนมัธยม จะอายอะไรฉันไม่ใช่เบี้ยนนะยะ เห็นของแกแล้วไม่เกิดอารมณ์หรอกน่า เร็วๆถอด"
"เออๆ ก็ได้" แล้วนาริญจอมหัวอ่อนก็ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกหมดทุกชิ้นเพื่อให้เพื่อนสำรวจตรวจตรา
"อูวววว! ว๊าววว! พระเจ้าช่วยกล้วยทอด!...ดูมๆ มากเลยอะแกร นมแกโคตรสวยเลยอ่ะหัวงี้สีชมพู เอวนี่เล็กคอดนิดเดียว สะโพกก็กลมเด้ง ทุ่งดอกดงผืนน้อยก็อวบอูมชวนให้กระเส่า จรูงใจ ดูแล้วมันน่าหมันเขี้ยวน่าบีบ น่าเค้นไปทุกสัดส่วนเลยอ่ะ ฉันให้ผ่านมีร้อยให้ล้านเลย ผู้พันหลงแกตายแน่นอน ขนาดฉันยังอิจฉา" ศจีทำท่าปอบหยิบเดินย่องเข้าไปเหมือนจะไปลองบีบนมเพื่อน แต่นาริญรีบวิ่งหนีไปหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาพันกาย
"ทำอะไรยัยบ้า น่าเกลียด"
"แหมๆ ล้อเล่นทำเป็นหวง แต่ก็เอาเถอะเก็บเอาไว้ให้ผู้พันบีบคนเดียวก็พอ ฮ่าๆๆ"
นาริญมโนภาพเวลาที่มือของผู้พันมาสัมผัสหน้าอกของเธอ เพียงแค่นั้นเธอก็ขวยเขินหน้าแดงแปร๊ดขึ้นมาทันที
"ไปเถอะไปอาบน้ำ อาบเสร็จก็จะได้มาเทรนด์กันก่อนที่จะลงไปงานเลี้ยงต้อนรับที่ตึกใหญ่ เพื่อเจอผู้พันก็จะได้แบบว่า...อ่ะนะ"
"ฉันก็ไม่แน่ใจตัวเองสักเท่าไหร่หรอกกับการทำแบบนี้ พ่อแม่ฉันสอนมาว่าเป็นผู้หญิงควรรักนวล..."ยังไม่ทันพูดจบ
"หือ นังชี" ศจีเบ้ปากแรง " อย่ามาเทศแถวนี้ฉันขี้เกียจฟัง นี่มันสมัยไหนแล้วสิทธิหญิงชายเท่าเทียมกันและผู้ชายบนโลกใบเนี้ยก็เหลือน้อยลงแถมกลายพันธ์ุไปไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ รุกเข้าหาผู้ชายก่อนก็ไม่เห็นจะเสียหายใจกล้าหน้าด้านเข้าไว้เดี๋ยวก็ได้เอง พวกฝรั่งเขาไม่ถือกันหรอกใครจะรุกใครจะรับอ่ะ แฟร์ๆ"
"ก็แกมันรุกซะจนชินแล้วหนิ ทหารในค่ายแกก็ฟาดไปซะเกินโหลแล้ว แล้วที่เนี่ยจะกี่คนดีหล่ะ" ศจีถือเป็นเพื่อนที่ดีมากๆของเธอคนหนึ่งข้อดีมีมากมายแต่เสียอย่างเดียวก็เรื่องอย่างว่านี่แหละแต่เธอก็รับมันได้ก็เพื่อนรักนี่
"ก็ต้องดูก่อนว่าตรงสเป็คมั้ย แต่กี่คนก็ยังคำนวนตอนนี้ไม่ได้หรอกเพื่อน"
"ระวังเถอะถ้าเกิดมีลูก ไม่รู้จะได้ยีนส์ชนชาติไหนกัน"
"ชาตินี้ฉันจะไม่มีลูก และฉันก็พกถุงติดตัวตลอดเวลาเพื่อหนุ่มคนไหนไม่ได้พกมาฉันก็พร้อมมีให้ไม่ขาดแคลน เข้าใจ๋"
"เฮ้ออ...ให้มันได้อย่างนี้เถอะน่า" นาริญส่ายหัวอย่างเอือมๆ ปลงๆ ให้เพื่อนรัก
"เอ้า ไปอาบน้ำกันเถอะ เม้าส์กันนานและป่ะๆ"
นาริญอยู่ในชุดเสื้อยีนส์รัดรูปกับกระโปรงสั้นเข้าชุดโชว์เรียวขาสวยปล่อยผมดำยาวสลวยให้พริ้วไหวใบหน้าที่ใสราวกระจกแต่งแต้มเพียงนิดก็สวยบาดจิตกินขาด ส่วนศจีก็อยู่ในชุดกระโปรงเสื้อปาดไหล่
ศจีเดินไปหยิบโน๊ตบุคที่เอาติดตัวมาด้วยมาเปิดเครื่อง
"ริญ มาเร็วมานั่งตรงนี้"
"อื้อ" ทั้งสองสาวนั่งชิดติดกันและจ้องไปยังหน้าจอ
"อย่างแรกมาศึกษานิสัยหนุ่มฝรั่งเศสก่อนนะ" แล้วนิ้วของศจีก็ดีดแป้นดังป็อกแป็กพิมพ์หัวข้อที่ต้องการเสริ์ชหา
"อ่ะนี่เจอแล้ว" แล้วทั้งสองสาวก็นั่งอ่านเนื้อความที่ขึ้นมาตาเขม็ง
"หนุ่มฝรั่งเศสเนี่ยมีเสน่ห์ มีความรับผิดชอบสูง มีความโรแมนติก เอาใจใส่ครอบครัว ให้เกียรติภรรรยา อื้อหือข้อดีนี่ตรึม ใครได้สามีแบบนี้ไปครองโคตรโชคดีอ่ะ เดี๋ยวๆ แต่ข้อเสียก็มีนะ เป็นคนอี้โก้สูงและเป็นพวกชาตินิยมด้วย"
"ฉันก็ว่างั้นแหละ ดูลักษณะผู้พันแล้วดูดุๆ ถือตัว มั่นใจ คงอีโก้สูงจริงถ้าขืนฉันไปเกาะแกะเขามีหวังโดนไล่ตะเพิดมาแน่ๆ"
"ช่างประไร ทำไมต้องแคร์ ไล่ก็ไม่ไปซะอย่างจะทำไม เราก็เดินหน้าของเราเต็มที่ แต่ถ้าแกอยากดูภาคปฏิบัติให้ชัดเจนเห็นจริงหรืออยากจะศึกษาสรีระร่างกายของผู้ชายก่อนเจอของจริงก็แนะนำให้เบิ่งดูหนัง X นะจ๊ะ แต่ถ้ามันดาร์คดิบเกินไปหนัง R ก็พอชอฟท์ๆ ฉันมีเว็ปเด็ดๆเยอะเลยสนใจป่าว"
"แกนี่ทั้งบ้าทั้งหื่นเกินหญิงไปแล้วนะ"
"อ่าว...ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้แกก็น่าจะชินได้แล้วตกลงอยากจะลองดูมั้ย ยังเหลืออีกตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงเวลางานเลี้ยง"
"เดี๋ยวก็เป็นตากุ้งยิงกันพอดี"
"เป็นบ้าเป็นบออะไร ฉันดูมาเป็นร้อยๆเรื่องแล้วไม่เห็นมันจะเป็นเลย จะมีก็แต่ตาแฉะกับน้องสาวแฉะเท่านั้นแหละสำหรับฉัน"
นาริญตีแขนเพื่อนไปทีนึง
"ดูพูดจาเข้าน่าเกลียด เอออ...แกว่าผู้พันเขาจะมีแฟนหรือครอบครัวแล้วหรือยัง"
"ดูท่าแบบนั้นคงยังไม่มีหรอก ถ้ามีเดี๋ยวเขาก็บอกแกเองแหละ ถ้าไม่บอกก็แสดงว่าไม่มี"
"ฉันก็หวังว่าอย่าให้ผู้พันเขามีเลย"
"ถึงเวลานั้นเดี๋ยวก็รู้...สรุปจะดูไม่ดู ถ้าดูจะได้ไปเตรียมทิชชู่"
"เตรียมทำไม เพื่อ?"
"ก็เอามาซับเลือดที่มันจะไหลออกจากจมูกไงจ๊ะและก็เผื่อน้องสาวที่มันฉ่ำแฉะจะได้หยิบเช็ดได้ทันทีไม่ขาดตอนการดู เก็ตป่ะ"
"มันต้องถึงขนาดนั้น?"
"อืม...ว่าไงจะดูมั้ย อยากดูก็บอกอย่าลีลาเร็วๆเหลือ 25 นาทีแล้วนะ"
"อืมๆๆ" ดูไว้คงไม่เสียหายอะไรหรอกมั้ง
"อ่ะเว็ปนี้แหละฮิตสุด เด็ดสุดแล้ว superseed18+.com"
ชึบ...โหลดดดดด...
"แหม wifi แรงปรี๊ดดีจังมาแล้วๆ"
แล้วในจอก็ปรากฎภาพและคลิปโป๊เปลือยเต็มแน่นไปหมด
"ว๊ายย!!" นาริญรีบเอามือขึ้นมาปิดตา "น่าเกลียดจังเลยอ่ะ"
"น่าเกลียดอะไรออกจะน่ากิน เอามือออก" ศจียื่นมือไปแงะง้างสองมือของเพื่อนที่ปิดตาไว้แน่น "ดูเถอะไม่ตายหรอกมีแต่เสียวกับเสียว...งั้นดูแบบตัวต่อตัวไปก่อนแล้วกันนะแบบสวิงกิ้งหรือ 3 รุม 1 อะไรแบบเนี้ยไว้ค่อยดูทีหลัง อ่ะเรื่องนี้โคตรเด็ดโดยเฉพาะพระเอก
โหลดดดดดด.....
"นี่มาแล้ว เบิ่งๆ"
ศจีนั้นเฉยมากกับฉากเล้าโลมร่วมรักแทงอัดไม่ยั้งพร้อมกับเสียงครางซี๊ดซ๊าดอันแสนดังสนั่นนั่น แต่คนที่ตะลึงอึ้งค้างคาหน้าจอนั้นคือหญิงซื่อ นาริญ
"ไอ้นั่นของผู้ชายมันใหญ่ได้ถึงขนาดนั้นเลยเหรอ" เธอถามเพื่อนอย่างสงสัย
"หึ...ใหญ่ไม่พอยาวด้วยนะนั่น ลองจินตนาการว่าเป็นของผู้พันดูสิ ถ้าขนาดเท่าเนี้ยมันเข้ามาในมดลูกแกมันจะสะใจแค่ไหน...เร็ววว!แกดูสิพระเอกซอยแรงโคตรแสดงว่ามันคงใกล้เสร็จแล้ว"
นาริญตาค้างไม่กระพริบเอ่ยอะไรไม่ออก รู้สึกร้อนรุ่มแปลกๆและถ้าเธอโดนผู้พันแบบนั้นจะเป็นยังไงบ้างนะ
"เห็นมั้ยๆ ดูสิน้ำเชื้อกระฉูดพุ่งออกมาจากรูเล็กๆแดงๆนั่นหน่ะเห็นมั้ย...ว้ายยย!เต็มปากแม่นางเอกเลย"
"ยี้...มันกินได้ด้วยเหรอ"
"กินได้สิยะ อร่อยจะตายเป็นยาวิเศษชั้นดีเลยแก"
"แหวะๆ อยากจะอ้วก"
"งั้นถ้าจะอ้วกก็พอเถอะไว้วันหลังมาดูกันใหม่เนอะมีอีกเรื่องเด็ดมาก"
"ไม่เอาแล้ว" ยังมีที่เด็ดกว่านี้อีกเหรอเนี่ย
"ชอบก็บอกมาเถอะ เห็นนั่งเกร็งเชียวเสียวหอยหล่ะสิ"
"เพื่อนบ้าพูดอะไรก็ไม่รู้ เลิกพูดไปเลย" แล้วก็หันหน้าตัวเองที่มันแดงระเรื่อออกไปทางอื่น
"อ่ะๆ ไม่พูดก็ไม่พูด ไปเถอะไปกันได้แล้วถึงเวลางานเลี้ยงแล้ว...อ่อ หอยแฉะหรือเปล่าถ้าแฉะจะไปเช็ดหรือล้างก็ตามสะดวกนะยะ"
แล้วนาริญก็เดินตึงๆ เข้าห้องน้ำไป
ตึกใหญ่ ศูนย์บัญชาการ...
เสียงอื้ออึงดังหึ่งๆผสมผสานไปกับเสียงดนตรีภายในห้องจัดเลี้ยง เมื่อสองสาวเดินเข้ามาสายตาของทหารหนุ่มๆที่มาตรวจดูความเรียบร้อยหลายสิบชีวิตก็หันมามองสองสาวแสนสวยเป็นตาเดียวโดยเฉพาะนาริญที่ดูเหมือนว่าจะได้รับความสนใจล้นหลาม
"ดูสิหนุ่มๆมองแกกันใหญ่แล้ว อร๊ายยเขินแทน"
"แกก็โดนจ้องเหมือนกัน" ปากพูดไปสายตาก็ชำเลืองชำแลไปทั่วงาน
"มองหาผู้พันสุดหล่ออยู่เหรอ โน่นนนไม่เห็นเหรอไงยืนอยู่ตรงโน้นไง"
"ไหนๆ" นาริญชะเง้อชะแง้ทำคอยาวเขย่งตัวขึ้นสูงส่องเรดาร์มองหาเขา "อืมม...เห็นแล้ว" เอ๊ะ! ตั้งแต่เธอนั้นเดินเข้ามาเธอก็สังเกตุได้ว่าทหารทุกคนในที่นี้หันมามองเธอทั้งนั้น[ไม่ได้หลงตัวเองนะ]แต่ทำไมทั้งๆที่เขาก็อยู่ด้วยแต่เขากลับนิ่งเหมือนโรบ็อทไม่สนใจหันมาแลเธอสักนิดแม้แต่หางตาก็ไม่เพราะอะไรกัน?
ยังไม่ทันที่จะเห็นเต็มตาดีร่างสูงกำยำก็เดินออกไปเสียแล้ว
"ริญ โน่นนผู้พันเขาออกไปแล้วตามไปสิ ถ้ากลัวเก้อก็เอาน้ำเอาขนมติดมือไปด้วยจะได้มีข้ออ้าง เร็วตาม"
"จะดีเหรอ ตอนนี้เลยเนี่ยนะ"
"เอ้า...ก็ตอนนี้แหละหรือจะรอวันพระ มีโอาสแล้วก็ต้องประกบติดสิ ไปๆ"
"อืมๆ" แล้วนาริญก็เดินไปหยิบขนมเค้ก น้ำพันซ์แก้วนึงแล้วรีบออกตามไปทีนที
เมื่อเดินออกมา เธอก็เดินไปเดินมาออกตรงโน้นเข้าตรงนี้จนในที่สุดก็เห็นเงาหลังของคนที่เธอกำลังตามไวๆกำลังจะเปิดประตูเข้าไปในห้องๆหนึ่ง
'นั่นไงเจอแล้ว' แล้วสองเท้าก็รีบออกเดินตามไปประชิดอย่างไว
ก๊อกๆๆๆ...เธอทำใจกล้า ลองเคาะประตูเรียกดู
"ใคร" เสียงเข้มขึงขังดังลอดประตูเข้าสองหูเธอเต็มๆ
'ไงดีหล่ะ' นาริญยืนงกๆเงิ่นๆคิดว่าจะพูดยังไงดี 'บอกชื่อเลยแล้วกัน'
"นาริญเองค่ะผู้พัน"
'นาริญ??' "ผมไม่เคยรู้จักคนชื่อนี้ คุณเป็นใคร"
แป็กเลยเธอ.."เป็นนางพยาบาลฝึกหัดจากไทยแลนด์ค่ะขอเข้าไปพบผู้พันหน่อยได้มั้ยคะ"
"มีเรื่องอะไรหรือเปล่าถ้าไม่สลักสำคัญอะไรก็ไว้พรุ่งนี้แล้วกัน"
นาริญมองขนมแล้วก็น้ำในมือ 'ยังไงก็ต้องเอาให้ผู้พันให้ได้ เตรียมมาแล้วหนิ"
"มีค่ะ ด่วนมากเลยขอเข้าไปนะคะ"
แอ๊ดดดด...ปากก็ว่าส่วนมือก็ลอยไปบิดกลอนเรียบร้อยและในที่สุดก็เข้ามาอยู่ในห้อง ที่คิดว่าน่าจะเป็นห้องทำงานของผู้พัน
ร่างสูงใหญ่สมชายชาติทหารสวมเสื้อยืดสีดำกางเกงลายพรางที่กำลังยืนหันหลังเช็คโน่นนี่ หมุนตัวกลับมา สายตาคมปลาบดุจพญาอินทรีย์จ้องมองนาริญตั้งแต่หัวจรดเท้าที่กำลังยืนเงอะๆงะๆ ตาเขม็ง
"ใครอนุญาติ" เพียงแค่เสียงเข้มๆแกมดุดันเอ่ยออกมามันก็ทำให้ใจเธอฝ่อไปเรียบร้อย
"เอ่อออ....คือ....ริญอนุญาติตัวเองค่ะ" เธอก้มหน้าก้มตาตอบ
"มันผิดระเบียบรู้หรือไม่ ถ้าผู้บังคับบัญชาไม่เอ่ยอนุญาติให้เข้าก็ไม่มีใครสามารถเข้ามาโดยพลการได้...ฉะนั้นต้องโดนลงโทษ"
"ละ...ลงโทษ...มะ...ไม่เอานะคะริญรู้เท่าไม่ถึงการคราวหลังจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกแล้วค่ะ"
ตาคมยังคงจ้องคนร่างเล็กตรงหน้าไม่ลดละ "ผมจะถือว่าคุณยังเด็กและเพิ่งมาที่นี่วันแรกอาจจะยังไม่เข้าใจอะไรดี...ฉะนั้นครั้งนี้จะอนุโลมให้ แล้วคุณมีอะไรถึงได้ทะเล่อทะล่าเข้ามาแบบนี้"
นาริญเดินเข้ามาใกล้ผู้พันจอมเฮี๊ยบแล้วยื่นน้ำกับขนมให้
"นี่ค่ะ ริญเอามาฝากผู้พัน ริญกลัวผู้พันหิวหน่ะค่ะ"
'หิว??' นี่เธอรู้ดีเสียจริง
"รับไว้นะคะ"
อะไรกัน.."ผมไม่ทานของพวกนี้เอากลับไปซะ" มือหนาปัดป่ายขนมและแก้วน้ำที่นาริญพยายามยัดเยียดให้จนมันหลุดกระเด็นออกจากมือไปหกแหมะที่หน้าอกหมดทั้งแก้ว จนเสื้อยีนส์ตัวสวยฉ่ำแฉะไปด้วยน้ำพันซ์
นาริญยู่หน้าเล็กน้อยราวกับเด็กๆ
"เอ่ออ...ผมขะ......ขอ" แต่แล้วก็หยุดคำพูดไว้แค่นั้น
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ" แล้วความคิดดีๆก็บังเกิด "เปียกแล้วก็เปียกไปงั้นริญขอยืมเสือยืดของผู้พันที่แขวนอยู่ตรงโน้นใส่กลับห้องนะคะ"
"ไม่ได้ผมไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนใส่เสื้อผ้าของผม" ผู้พันจอมเฮี๊ยบ เจ้าระเบียบเอ่ยขึ้นเสียงแข็ง
"แล้วจะให้ริญกลับไปแบบนี้เหรอคะ ไม่ได้หรอกค่ะ" ว่าแล้วมือเล็กก็ปลดกระดุมแล้วรีบถอดเสื้อยีนส์ตัวเก่งออกจนอกอวบอั๋นขาวเนียนคัพC++ ที่โดนโอบอุ้มโดยบราเซียร์สีชมพู ประจักษ์แก่สายตาคม...เขารีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่นทันทีอย่างกระอักกระอ่วน
'สงสัยเธอจะเป็นผู้หญิงอย่างว่าที่มาคอยไล่จับคนต่างชาติเอาไปทำสามี น่าสมเพชเสียจริง'
ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบงันราวป่าช้านั้น นี่คือคำพูดเดียวที่หลุดออกมาหลังจากนิ่งงันไปนาน
"ร่าน"
ตาหวานเบิกโพลงกลอกกลิ้งไปมา สตั้นไป 10 วิและเหมือนมีมือนับพันนับหมื่นมารุมตบหน้าเธอ...มันชาเสียจนแทบขยับปากพูดอะไรไม่ได้
"ระ...ร่าน" ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครว่าเธอด้วยถ้อยคำแรงๆอย่างนี้มาก่อน แน่นอน...มันทำให้เธอช็อค
"ใช่ สงสัยคุณจะเป็นผู้หญิงอย่างว่าในคราบนางพยาบาลอาชีพดีๆมีเกียรติอย่างนี้แต่คุณกลับทำมันหม่นหมองน่าเกลียดที่สุด เชิญคุณใส่เสื้อผ้าแล้วออกไปซะ" พูดจบด้วยน้ำเสียงขุ่นๆส่งท้ายแล้วร่างสูงกำยำก็เดินหายออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วราวกับโดนพายุหอบ
จู่ๆน้ำตาก็รื้นขึ้นมาคลอเบ้าเสียอย่างนั้น นาริญก้มลงไปเก็บเสื้อเปียกชื้นตัวนั้นขึ้นมาสวมใส่ดังเดิมแล้วก้าวเดินออกไปเหมือนคนล่องลอย
นาริญเดินหน้าหงอยคอตกกลับมาที่ห้องก็เจอเข้ากับศจีที่นอนตีพุงเล่นอยู่บนเตียง
"ริญ แกไปทำอะไรมาเนี่ยเสื้อแสงมันถึงได้เป็นแบบนั้น"
นาริญเบ้หน้าเหมือนจะร้องไห้เสียให้ได้
เมื่อเห็นเพื่อนทำหน้าแปลกๆศจีจึงดีดตัวดึ๋งลุกขึ้นมาทันที
"เล่ามาเร็วๆว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผู้พันจับแกปล้ำเหรอ"
นาริญส่ายหน้าและเริ่มเล่าให้ศจีฟังทั้งหมด
"โอ้ยยย!! นังบ้าแกนี่ประสาทหรือเปล่าอยู่ๆก็ไปเปิดนมให้ผู้พันเขาดูถึงเสื้อมันจะเลอะก็เถอะนะแต่มันไม่ใช่แบบนี้ สกิลการอ่อยง่อยติดลบมากเลยอ่ะ สมควรแล้วหล่ะที่โดนด่ากลับมาและผู้พันเขาไม่ถีบแกออกมาก็ดีเท่าไหร่แล้ว อยากจะบ้าตาย"
"ก็ใช้คติของแกไง ไม่ถูกเหรอ"
"มันก็ถูกแต่มันก็ต้องมีสเต็ปกันบ้าง ไม่ใช่อยู่ๆก็โชว์ทื่อๆแบบนี้ มันต้องใช้ระบบแทรกซึมเข้าใจมะ แต่ก็นะแกมันมือใหม่อยู่ ไว้วันหลังจะเทรนด์ให้ใหม่วันนี้นอนพักผ่อนก่อนเถอะ อย่าคิดมาก"
"ฉันคงมองหน้าผู้พันไม่ติดแล้วหล่ะ ทำไงดีเขาคงต้องรังเกียจฉันแน่ๆ"
"ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ก็อย่าไปแคร์เลยเดินหน้าแล้วก็เดินต่อไปสนความรู้สึกของเราก็พอ สู้เท่านั้นถึงจะชนะ ไปอาบน้ำเถอะเหม็นแย่แล้ว พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่"
...................................................
ฝากด้วยนร้า😊😊😊