หาแม่ให้ลูกครั้งที่1 :วิถีพ่อหม้ายลูกติด

(ขออนุญาตเจ้าของภาพ)
บรรยากาศยามเช้าตรู่ แบบนี้คงเป็นช่วงเวลาที่ทำให้ทุกคนสดชื่นใช่ไหมละ แต่ไม่ใช่สำหรับผม "มาร์ค ต้วน" คนหล่อมาทั้งชีวิตคนนี้
เพราะ เวลา 6.30 น, คนปกติเค้าคงนอนกันอย่างสบายใจบนเตียงอุ่นๆ แต่ผมกลับต้องตื่นมาทำหน้าที่ ที่แสนจะสำคัญนั่นก็คือ.......
" แจ็คสันครับ ตื่นได้แล้วครับ คนเก่งของป๊า"
.....ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก.....
ลูกผมเป็นคนเชื่อฟังครับ เป็นเด็กน่ารัก เชื่อฟังป๊ามากครับ
"แจ็คสันค้าบบบ ฮ้าว.....ตื่นได้แล้วครับวันนี้เปิดเทอมแล้วนะลูก"
ไร้เสียงตอบรับและปฎิกิริยาโต้ตอบจากก้อนผ้าห่มกลมๆนั้น บอกแล้วไงครับลูกผมเค้าเชื่อฟัง ฮึก...จริงๆนะครับ
" คร่อกกZzzzz "
" ได้ไม่ตื่นใช่ไหม ลูกรัก " ในเมื่อลูกไม่ตื่นป๊าจะใช้ไม้แข็งละนะ!! ได้ ป๊าจะไม่ทน !!
กระทะพร้อม !!
ทัพพีพร้อม !!
ทุกคนคิดว่าผมจะทำอาหารเช้าให้ลูกผมใช่ไหมครับ หึ คุณคิดผิด! เพราะผมจะ ............
เคร้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!
ผมได้เคาะทัพพีกับกระทะจนเกิดเสียงดัง จึงส่งผลให้ ก้อนกลมเริ่มขยับและโผล่หน้าอันหวานหยดย้อยราวกับเจ้าหญิงออกมาจากผ้าห่ม พร้อมกับพูดว่า
"ป๊ะป๋า!!! เฉียงดังมากๆ ผมนอนไม่หลับเพราะป๊ะป๋าเลยนะฮะ!! "
ลูกชายบังเกิดเกล้าของผมตอบกลับมาด้วยสีหน้าหงุดหงิด ฟังไม่ผิดฮะ ลูกชาย Boy not Girl ที่บรรยายไปข้างต้นไปว่าหน้าหวานราวกับเจ้าหญิง เพราะลูกชายผมนั้นหน้าหวานมากๆครับอย่าให้พูดเยอะ ครับเจ็บคอ
อย่าถามนะครับว่าทำอีท่าไหนถึงมีลูกออกมาหน้าหวานราวกับเจ้าหญิง หึ บอกเลยครับว่า...หลายท่าอยู่
และอย่าถามหาแม่ของแจ็คสันนะครับเพราะตั้งแต่คลอดลูกมาเธอก็ได้หายไปจากชีวิตผมและลูก ซึ่งตอนนี้ผมเอง ก็คิดว่าดีแล้วครับที่เธอทิ้งผมกับลูกไป
เพราะผมก็แค่คบกับเธอเล่นๆ แต่ผมดันน้ำยาดีไงครับเลย ได้ลูกชายหน้าหวานมาเชยชม อ้อ ผมยังไม่ได้แต่งงานนะครับ ยังโสดครับ ฮริ๊ง++
พรึ่บ!!
"เฮ้ย!! แจ็คสันหนูถอดกางเกงป๊ะป๋าทำไมลูก" ผมถามลูกชายอย่างตกใจ
ไม่ให้ตกใจได้ไงละ ก็ลูกชายผมดึงกางเกงผม ลง อายเค้ามั้ยครับลูก ลูกไม่อายแต่ป๊าอายTT
" ป๊ะป๋า ยืนหลับเหรอฮะ ผมถามตะไมไม่ตอบผมฮะ" แจ็คสันถามด้วยแววตาสงสัย
ท่าทางผมจะยืนอวยลูกนานไปหน่อย
" เอ่อ ป๋ากำลังคิดอยู่นะลูกว่าทำไมวันนี้หนูตื่นสายจัง " ผมถามพร้อมดึงกางเกงขึ้นและก้มตัวอุ้มลูกชาย
เดินเข้าห้องน้ำ
" เมื่อคืนก็ป๊ะป๋ากลับบ้านดึกผมเลยรอไงฮะ แต่ก็หลับก่อน" โธ่ ลูกรัก
" แล้วเมื่อคืืนพี่จินยองกลับเร็วเหรอครับ ?" ผมถามเจ้าตัวเล็กในอกแกร่ง
" ป่าวฮะ พี่จินยองออกไปตอนผมหลัยฮะป๊ะป๋า"
" อ่อครับ งั้นต่อไปป๊ะป๋าจะพยายามกลับเร็วๆนะครับ "
" ฮะ ผมรักป๊ะป๋าที่สุดเลยฮะ " เจ้าตัวน้อยกล่าวพร้อมกับเงยหน้ามาจุ๊บที่แก้มของผม
" ป๊า ก็รักหนูที่สุดในโลกเลยครับ " ผมตอบและก้มลงจูบหน้าผากน้อยๆของเขา
เขาคือชีวิตของผม คือแรงบันดาลใจในการทำงาน คือลมหายใจของผม ผมรักเค้ามากจริงๆลูกชายของผม
หลังจากที่ผมอาบน้ำกับเขาเสร็จเราทั้งสองคนพ่อลูก ก็แต่งตัวเพื่อไปทำหน้าที่ของตนเอง
เช้านี้ไม่ค่อยมีอะไรมากหรอกครับ ก็แค่ปลุกลูกให้ตื่นตอนเช้า อาบน้ำพร้อมกันกินข้าวพร้อมกัน
ผมไม่ได้ทำกับข้าวเองหรอกครับ ไม่ต้องชมว่าผมเก่งเพราะผมจ้างแม่ครัวมาทำอาหารให้ผมกับลูกกิน ก่อนไปทำงาน เพราะผมก็ไม่ค่อยมีเวลากลับมาก็ดึกแล้วครับ
"อิ่มยังครับลูกชาย" ผมเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นเค้าดื่มนมหมดแก้ว
" อิ่มแล้วฮะ" แจ็คสันตอบด้วยเสียงร่าเริง พร้อมกับนำร่างของตัวเองไปสะพายกระเป๋าเพื่อไปโรงเรียน
ส่วนตัวผมก็เช่นกัน เตรียมเสื้อสูทและกระเป๋าเพื่อไปทำงานหลังจากส่งลูกชายที่โรงเรียนในตอนเช้า
นี่ละครับวิถีพ่อหม้ายลูกติด เป็นไงครับดูไม่วุ่นวายใช่ไหมครับ
ผมว่าผมไปส่งลูกชายที่ "โรงเรียนอนุบาลหมีน้อยโคเรีย" ก่อนดีกว่า ถ้านานกว่านี้ลูกคงไม่ได้ไปเรียน
" let's go to school, Are you ready ? "
" Yes Papa, Let's go now!! 55"
.......ณ คฤหาสน์ ตระกูลอิม ........
ภายในห้องนอนอันกว้างใหญ่ เวลา 7.35 น. ห้องนอนอันแสนอบอุ่นของตกแต่งภายในห้องที่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ สีขาวสะอาดตา
ภายในเตียงไซส์คิง มีสองร่างเล็กใหญ่ นอนกลับหัวกลับหางกันอยู่นั้นช่างเป็นภาพที่น่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ
พลัก!!
เสียง ฝ่าเท้า น้อยๆ ฟาดลงบนใบหน้าอันหล่อเหลา ของคนเป็นพ่อ ราวกับนั่นเป็นการปลุกในให้ผู้เป็นพ่อตื่นจากฝันอันแสนหวาน
" อือ เช้าแล้วเหรอเนี่ย " เสียงทุ้มแหบห้าวเอ่ยขึ้น
ร่างหนาหันไปมองฝ่าเท้าอันน้อยๆที่ ฟาดหน้าเขาเมื่อตะกี้
เขาควรโมโหหรือป่าวที่มีคนเอาเท้ามาฟาดหน้า แต่เปล่าเลย เขากลับดึงเท้าเล็กนั้นขึ้นมาจูบเบาๆ แล้วพูดว่า
" ขอบคุณครับ ที่ปลุกป๊า หาวห่าว ของป๊า "
เขาเป็นผู้ชายคนนึงที่มีความสุขมากจริงๆที่ได้ตื่นขึ้นมาพร้อมเห็นหน้าลูกชายของเขา นอนอยู่ข้างกายถึงแม้ว่าจะตื่นมาเพราะโดนเท้าของเด็กชายหัวหยิกนี่ก็จริงแต่ตัวเขากลับคิดว่าเช้านี้คงจะมีแต่สิ่งดีๆเหมือนกับทุกวันสินะ
" หาวห่าวลูกตื่นได้แล้ว "
ผม อิม แจบอม กำลังปลุกเจ้าของฝ่าเท้าให้ตื่น เพราะวันนี้เจ้าตัวเล็กอยากจะไปหาแม่นมของเขาผมเลยจะพาออกไปพร้อมกับผมเลย
แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะลุกขึ้นเลย
" หาวห่าว จะไม่หาแม่นยองมั้ย ถ้าไม่ตื่นป๊าจะไปทำงานละนะ " ผมถามก้อนกลมๆ ของร่างเด็กชายตัวกลม หัวหยิก น่าจับฟัดนั้น ด้วยเสียงเข้ม เพื่อให้เขาตื่นแล้วก็ได้ผลร่างกลมนั้น ลุกขึ้นมาแล้วกอดคอผมด้วยความงัวเงีย
" ป๊า ห้ามดุหนูสิฮะนะ หนูจะไม่รักป๊าเลยนะฮะ" เจ้าอ้วนขู่ผม พร้อมเอาหน้าซุกคอผมเหมือนตื่นไม่เต็มที่ แบบนี้ใครจะกลัว มีแต่หลงกลับหลงสิครับ
" ก็ลูกไม่ยอมตื่นนี่ครับ วันนี้ป๊าต้องไปทำงานแต่ต้องพาหนูไปทำงานและไปหาแม่นมด้วยไง ป๊ากลัวหนูตื่นไม่ทัน"
" ห่ะ -0- ไปหาแม่นยอง ไปฮะ ไปๆไปหาแม่นยองกัน " หาวห่าวน้อย กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจที่จะได้ไปหา ปาร์ค จินยอง หรือแม่นมของเขา
สาเหตุ ที่เรียก ปาร์ค จินยอง ว่าแม่นมเพราะว่า แม่ของหาวห่าว เธอเสียไปตั้งแต่หาวห่าวเกิด และจินยองก็เป็นคนคอยเลี้ยง หาวห่าวลูกผมมาตั้งแต่เกิด
ย้อนกลับไป 4 ปี ที่แล้ว
เมื่อ สี่ปีที่แล้ว มีเด็กสาวคนหนึ่ง เธอเป็นลูกครึ่ง เกาหลี-ใต้หวัน เธอชื่อ “เฟยเฟ่ย” ผมจำได้ว่าเธอเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัย เธอเป็นผู้หญิงน่ารักและเรียบร้อยมาก เธอเป็นคนที่มีจิตใจอ่อนโยนและบริสุทธิ์
ที่ผมบอกว่าเธอบริสุทธิ์เพราะเธอไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายเลย จนกระทั่งมาเจอที่งานเลี้ยงวันคืนสู่เหย้า ที่จะมีนักศึกษาจาก มหาลัยชื่อดังนัดรวมตัวกันหลังเรียนจบ
ในวันนั้นผมกับพี่เฟยเฟ่ย ต่างเมากันทั้งคู่ แล้วพี่แกในตอนนั้นผมรู้สึกว่าพี่เฟยเฟ่ยน่ารัก น่าทะนุถนอม ผมไม่ได้ชอบเธอหรอครับ แต่ผมอยากได้เธอ
ก็แน่แหละครับผมเป็นผู้ชายที่เจ้าชู้คนหนึ่ง ในกลุ่ม ผม มาร์ค และ แจ็คสัน ทุกคนก็คือเสือดีๆ นี่เอง อยากได้ใครไม่ต้องรอจับกดเลยครับ นั่นแหละครับ พวกผม
หลังจากที่มีอะไรกับพี่เค้า เธอไม่ได้เอาเรื่องอะไร เพราะความเมา (กับความเจ้าเล่ห์ของผม) มันพาไป เราสองคนต่างแยกย้าย ตอนนั้นก็ รู้สึกผิด นะครับ ที่พรากความบริสุทธิ์ของเธอไป แต่ ภูมิใจมากกว่า
อย่าว่าผม เลว นะ ครับ เพราะผมเลวอยู่แล้ว ไม่ต้องว่าเพิ่ม สำนึกผิดไม่ทัน
นั่นแหละครับ ที่ผมบอกว่าไม่เจอเธออีกเลยจนเวลาผ่านมา 3 เดือนกว่า ผมก็พบเธออีกครั้งที่บ้านของผม เธอเข้ามาและบอกผมว่า
“ แจบอม พี่ท้อง ..” สีหน้าของเธอบ่งบอกถึงความทุกข์ใจที่เกิดขึ้น ใบหน้าของเธอดูเศร้าใจและเป็นกังวล บ่งบอกว่าทุกอย่างคือเรื่อง จริง บวกกับเอกสารที่เป็นผลการตั้งครรถ์ แสดงให้เห็นว่าเธอนั้นตั้งครรถ์ได้ 3เดือนแล้วจริงๆ
“ ไม่เป็นไรนะครับ พี่ ถ้าเด็กในท้องเป็นลูกของผม ผมจะรับผิดชอบพี่กับลูกเอง” ผมบอกออกไป ทั้งที่ในใจร้องไห้หนักมาก
ใครจะคิดละครับ ว่าความเจ้าชู้ประตูดินจะทำให้มีลูกเร็วแบบนี้ แต่ยังไงไอ้มาร์คก็มีเร็วกว่าผม และเมียมันก็หายไปอีก ถือว่าทำลูกให้หลานเล่นด้วยแล้วกัน
“ไม่ต้องรับผิดชอบพี่หรอก แจบอม รับผิดชอบและดูแลแค่ลูกก็พอ” เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง เธอให้เหตุผลว่า
“เราไม่ได้รักกันถ้าให้มาอยู่กันเพราะลูก คงไม่ทำให้ทั้งสองฝ่ายมีความสุขหรอก” ซึ่งผมก็เห็นด้วยจึงให้สัญญาว่าจะดูแลลูกในท้องของเราให้ดี
หลังจากผมเคลียร์ทุกอย่างเสร็จผมก็บอกเรื่องนี้ กับครอบครัวของผม พ่อ กับ แม่โกรธมาก ที่ทำอะไรไม่คิดให้ดี ส่วนน้องชายก็ ก็ดีใจมาก เห่อหลาน มากเช่นกัน
ตลอดเวลาที่เฟยเฟ่ย อุ้มท้องลูกของผม ผมดูแลเธอดีมาก ซื้อของบำรุง หลายๆอย่าง ให้เธอกับลูกได้กิน จนเวลา ผ่านไป จนถึงกำหนดคลอด ผมจำได้ขึ้นใจว่า เธอพูดว่า
“แจบอม หากพี่ไม่ได้ตื่นมาเจอหน้าลูก สัญญาได้ไหมจะเลี้ยงแกให้ดีที่สุด พี่ขอนะ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงกังวล
“ทำไมพี่พูดแบบนั้นละครับ พี่ต้องออกมาเจอ หาวห่าวลูกชายตัวน้อยของเราไง” ผมบอกออกไป ถึงแม้ว่าในใจจะกังวลกับคำพูดของเธอก็ตาม
“ สัญญากับพี่เถอะนะ...” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเว้าวอน และสงสายตาเพื่อให้ผมสัญญากับเธอ
“ครับผม จะดูแลลูกให้ดีที่สุดเท่าที่ พ่อคนหนึ่งจะดูแลลูกได้” ผมให้สัญญาออกไป
“พี่ดีใจนะ ที่พ่อของหาวห่าวเป็นนาย ขอบคุณสำหรับทุกอย่างจริงๆ” เธอพูด ก่อนร่างของเธอจะเข้าห้องคลอด แต่ทำไมในใจรู้สึกกลัวกับคำพูดของเธอ
ระหว่างที่รอ บริเวณหน้าห้องคลอด ก็มีบุคคลหนึ่งเดินเข้ามาหาจับที่ไหล่ผม
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เดี๋ยวหลานฉันก็ออกมา” น้ำเสียงของผู้เป็นพ่อได้กล่าวและตบบ่าให้กำลังใจ ส่วนแม่นั้น ได้เดินเข้ามาและคอยนั่งกอดผม เพื่อให้ผมสบายใจ
..ครืด ... เสียงประตูห้องคลอดได้เปิดออก พร้อมกับหมอที่เดินออกมาด้วยหน้าเครียด
“ใครเป็น พ่อเด็กครับ” เสียงชายวัยกลางคนที่ขึ้นชื่อว่าหมอได้ถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“ผมครับๆ ผมเป็นพ่อของเด็กในห้อง ไหนลูกผมละหมอ ลูกผมอยู่ไหน!!” ผมเดินเข้าไปเขย่าตัวของหมอ ก็ผมเป็นห่วงลูกกับพี่เฟยเฟ่ย เป็นพวกคุณจะรอไหวไหม นั่นลูกกับแม่ของลูกของผมลยนะ
“เอ่อ...เด็กปลอดภัยดีครับร่างกายแข็งแรง...”
“จริงหรอครับ ผมขอเข้าไปดูลูกได้ไหมครับ แล้วแม่ของเด็กละครับ” ผมถามออกมาด้วยความตื่นเต้น ไม่แพ้คนรอบข้าง
“นี่หมอ ฉันขอดู หลานฉันได้ไหม หาวห่าวหลานยาย ฉันอยากเข้าไปหาหลานจังเลยคะคุณ” แม่ของผมบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นและตื้นตันใจ
“แต่..หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ..ภรรยาของเสียเลือดมากเกินไป ระหว่างการผ่าตัด เราพยายามช่วยเต็มที่แล้ว หมอเสียใจด้วยนะครับ” หมอกล่าวก่อนโค้งเพื่อแสดงความเสียใจ และเดินออกไป
“โธ่เฟยเฟ่ยลูก....ฮึกๆ” แม่ของผมร้องไห้จนเป็นลมไป
“แม่ ฮึกแม่ครับ พยาบาล!!!! มาดูแม่ผมหน่อย!!” ตอนนั้นทั้งความเสียใจและตกใจหลักจากที่รู้เรื่อง ทางครอบครัวได้ทำการติดต่อกับครอบครัวของพี่เฟยเฟ่ย ที่ต่างจังหวัด ส่วนเรื่องการจัดพิธีคำนับศพครอบครัวผมรับผิดชอบให้ทั้งหมด พร้อมทั้ง จะดูแลครอบครัวพี่เฟยเฟ่ยให้อยู่อย่างมีความสุขเพื่อทดแทนความผิดและแสดงความรับผิดชอบที่มีต่อลูกสาวของเขา ซึ่งทางครอบครัวพี่เฟยเฟ่ย เขาก็ไม่ได้ว่าหนือเรียกร้องอะไรมากมาย แค่ขอให้ดูแล หาวห่าวให้ดีที่สุด
หลังจากพิธี เสร็จผมก็กกลับมาบ้านเพื่อมาหาดวงใจของผม ผมมองไปยังเตียงเด็กที่มีเด็กชายก้อนกลมนอนอยู่ด้วยท่าทางหลับสบาย พร้อมกับร่างของผู้ชายตัวเล็ก ที่นอนอยู่ข้างๆลูกเขา มันช่างเป็นภาพที่ดูอบอุ่นจริงๆ จินยองเข้ามา ช่วยผมดูแลหาวห่าว เพราะช่วงนี้ที่บ้านวุ่นว่วเรื่องการจัดงานศพให้พี่เฟยเฟ่ยจึงไม่มีคนดูเจ้าหมั่นโถว นั่นจินยองเลยอาสาดูแบให้ด้วย เหตุผลที่ว่าเค้าก็เป็นพี่เลี้ยงให้แจ็คสันจูเนียร์ เรื่องดูแลเด็กนั้นเขาถนัด ซึ่งไอ้มาร์คเจ้านายของจินยอง ก็ไม่ได้ส่าอะไร เลยสนับสนุนให้ จินยองเป็นแม่นมของหาวห่าวตั้งแต่นั้นมา ผมให้สัญญากับตัวเองแล้วว่าจะดูแลและรักหาวห่าวลูกชายของผมให้มากเท่าที่พ่อคนหนึ่งจะทำได้
....ปัจจุบัน....
.....ตื๊ดดดด ตื๊ดดดดด........
(" ฮัลโหลครับ ท่านประธานอิม ") เสียงหวานของเลขาของผมเอ่ยขึ้นหลังจากที่ผมต่อสายหาเขาไม่นาน
" เตนล์ นายช่วยเลื่อนประชุมเรื่องกรขยายสาขา จากตอนเช้าเปลี่ยนเป็น ตอน บ่ายสองของวันนี้ด้วยนะ "
("ได้ครับ ท่าน เอ่อ...ไม่ทราบว่า...")
" พอดีผมต้องพาลูกไปส่งที่บริษัทของมาร์ค ยังไงฝากบอกยูคยอมกับทุกคนด้วยนะ"
(" ได้ครับท่าน สวัสดีครับ " )
หลังจากวางสาย ผมเดินไปที่โต๊ะอาหาร เห็นเจ้าหมั่นโถว กำลังทางใส้กรอกอย่างอร่อย
“คุณชายจะรับกาแฟหรืออาหารเช้าดีคะ” ป้านายอนหัวหน้าแม่บ้านเดินเข้ามาถาม
“กาแฟเหมือนเดิมครับป้า” ผมตอบไป
“ป๊ะป๋า ฮะ หนู อิ่มแล้ว” หาวห่าวบอกผม แหม๋ ลูกใครชั่งน่าเอ็นดูเสียจริง ลูกโผมมม 555
“ ครับงั้นไปกันเลย” ผมบอก ไม่กินแล้วครับกาแฟ เดี๋ยวไปกินที่ออฟฟิศ ไอ้มาร์คเลยแล้วกัน
แจบอมป๊ะป๋าหาวห่าว: วันนี้เดี๋ยวผมเข้าไปหานะครับ..คุณอยู่ออฟฟิศใช่ไหม?
จินยอง: ครับ...มาหาคุณมาร์คเหรอครับ?
ผมจะได้บอกท่าน
แจบอมป๊ะป๋าหาวห่าว: ครับผมไปหามาร์คแต่หาวห่าวไปหาคุณ
จินยอง: ครับ
เห้อ ลูกจะเจอแม่นม พ่อก็ดีใจ^^
“ป๊ะป๋านั่งยิ้มคนเดียวทำไมฮะ” หาวห่าวเอ่ยถาม
“ป๊ะป๋าดีใจไง เดี๋ยวลูกได้เจอจินยองแล้วไงครับลูกไม่ดีใจเหรอ ” ผมถามลูกไป
“ดีใจฮะ แต่ป๊ะป๋าทำงานไม่ได้อยู่กับหนูด้วยป๊ะป๋าจะดีใจทำไมฮะนั่นแม่นมของหนูนะ ไม่ใช่คุณย่าสักหน่อย” เด็กน้อยลูกทำไมช่างดับฝันป๊ะป๋าแบบนี้ละ
“เอ่อ... อื้ม.. นั่นสินะ ฮ่าๆทำไมน้า”
“ป๊ะป๋า จะหาแม่ให้หนูเหรอฮะ” โหแทบสำลักน้ำลายตาย ใครบอกมีลูกช่างพูดมันดี
“ใครบอกมาเนี่ย”ผมถามลูกด้วยความสงสัยใคาเป็นคน สอนลูกผมแบบนี้
“อายูคฮะ อายูคบอกว่า ที่ป๊ากลับดึกเพราะไปหาแม่ให้หนูฮะ” เด็กไม่โกหกครับ ...ไอ้น้องเวรสอนแต่ละเรื่องนี่นะ...
“ป่าวนะครับ ป๊ะป๋าไปทำงานเลยกลับดึกนะครับ”ผมตอบลูกชายด้วยความเอ็นดู
“อ่อฮะ ป๊ะป๋า เมื่อไหร่จะถึงฮะ หนูคิดถึงแม่นยองแล้ว” เด็กน้อยเริ่มงอแง
“ใกล้แล้วครับ รถมันติดรอหน่อยนะลูกเดี๋ยวจะพาไปหาแม่ หุๆ” ผมตอบลูกอย่างอารมณ์ดี
เจอกันนะจินยอง แม่ของลูก เอ้ย แม่นมของลูก
.........................................................................................
(มีการแก้ไขเนื้อเรื่องนิดหน่อยเพื่อความเข้าใจของเนื้อเรื่อง)
จบไปแล้วนะคะ ตอนแรก เรื่องนี้มาร์คแบมจริงๆนะคะ
ยังไงก็ ขอให้ อ่านอย่างสนุกนะคะ
ส่วน นายเอก ของเรายังไม่ออกมา
รรรรรรรรรร ก่อนนะ
ขอบคุณที่อ่านคร้าบ
#ฟิคหาแม่ให้ลูกมบ