กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ. ในป่าแห่งหนึ่ง
ในสมัยที่ป่าไม้บนโลกยังอุดมสมบูรณ์ และการตัดไม้เพื่อมาทำฟืนเล็กๆน้อยๆ ไม่ได้ทำให้ธรรมชาติเสียหาย
ชายตัดไม้คนหนึ่ง...เข้าไปตัดฟืนในป่า ขณะที่กำลังใช้ขวานฟันต้นไม้อยู่นั้น เผอิญเขาทำขวานพลัดตกลงไปในสระน้ำ
คนตัดไม้ : โธ่...โธ่...โธ่…ข้าจะทำอย่างไรดี ว่ายน้ำก็ไม่เป็น ขวานหล่นหายลงไปในน้ำอย่างนี้ ข้าจะทำมาหากินอะไรได้อีก มีขวานเล่มเดียวซะด้วย
เทพารักษ์ที่อยู่ใกล้ๆ ได้ยินเสียงคร่ำครวญของคนตัดไม้ ก็อดสงสารไม่ได้ จึงปรากฏกายให้เห็น
เทพารักษ์ : มีปัญหาอะไรหรือเจ้าคนตัดไม้
คนตัดไม้ : ท่านผู้มีบารมี ข้าบังเอิญทำขวานล่วงหลุดมือลงไปในน้ำขอรับ
เทพารักษ์ : เห็นแก่หัวโล้นๆของเจ้า ข้าจะลงไปงมขวาน ให้เจ้าเอาบุญ ก็แล้วกัน บุ๋มๆๆๆ
แล้วเทพารักษ์ ก็เอื้อมมือลงไปในสระน้ำ คว้าขวานเล่มหนึ่งส่งให้คนตัดไม้ ซึ่งเป็นขวานที่ทำจากเงิน
คนตัดไม้ :
โอ...ท่าน...นี่มันขวานเงิน ไม่ใช่ขวานของข้าหรอก
เทพารักษ์ : งั้นหรือ งั้นข้าจะลองหาใหม่ บุ๋มๆๆๆ
เทพารักษ์จึงงมขวานขึ้นมาให้อีกเล่มหนึ่ง คราวนี้เป็นขวานที่ทำจากทอง
เทพารักษ์ : ขวานทองนี่ ใช่ของเจ้าหรือไม่
คนตัดไม้ : โอ นี่ก็ไม่ใช่ขวานของข้าอีกเช่นกันขอรับ ขวานของข้า เป็นขวานเหล็กธรรมดา เก่าๆ กากๆ ไม่ใช่ขวานเงิน หรือขวานทองอันมีค่าอย่างนี้หรอกขอรับ
เทพารักษ์ : อืม เจ้าช่างเป็นคนซื่อสัตย์เสียจริงๆ ไม่โลภมาก ไม่คิดเอาของที่ไม่ใช่ของตน คนอย่างเจ้าหายาก สมควรได้รับสิ่งดีๆ
เห็นแก่ความซื่อสัตย์ของเจ้า ข้าจะจัดโปรโมชั่นให้เจ้าก็แล้วกัน เอ้า รับขวานเงิน และขวานทองนี่ไปเลย จบโปรโมชั่น
กล่าวเสร็จแล้ว เทพารักษ์ก็หายตัวไป
คนตัดไม้ นำขวานทองและขวานเงินเดินกลับบ้านด้วยความดีใจ มีเพื่อนบ้านคนหนึ่งถามว่า ได้ขวานเหล่านี้มาได้อย่างไร คนตัดไม้จึงเล่าให้ฟัง เรื่องที่ทำขวานหล่นลงน้ำ และมีเทวดามาช่วย
คนตัดไม้ : ข้าไปเจอเทวดา เทวดาท่านดีใจมากเลย ข้านั่งร้องไห้อยู่ริมสระเดี๋ยวเดียวเท่านั้น ท่านก็มางมขวานให้ แล้วก็จัดโปรโมชั่น ให้ขวานเงินกับขวานทองแก่ข้าอีกด้วย
เพื่อนบ้านได้ฟังดังนั้น ก็อยากได้บ้าง จึงเข้าไปในป่า ทำทีหาฟืน ตัดไม้พอเป็นพิธี แล้วก็โยนขวานของตนทิ้งลงในน้ำ
เพื่อนบ้าน : ฮือ...ฮือ...ฮือ... คราวนี้ข้าหมดทางหากินแน่ ๆ มีเทพารักษ์อยู่แถวนี้ บ้างมั้ยนี่ ช่วยมางมขวานให้ข้าหน่อย
และแล้ว เทพารักษ์ปรากฏตัวขึ้น และอาสางมขวานให้เช่นเคย
เทพารักษ์ : ทำไมหมู่นี้ คนเราสับเพร่า ทำของหล่นบ่อยจริง เอ้า ขวานทองเล่มนี้ของเจ้าใช่ไหม ?
เพื่อนบ้าน : ใช่ ใช่แล้วท่าน ของข้าเอง จัดโปรโมชั่นให้ข้าเลย
เทพารักษ์ : นี่เจ้าคนใจคด
ไม่น่าคบ ชอบจัดโปรโมชั่นเองตามใจชอบ ขวานทองเล่มนี้ มันใช่ของเจ้าซะที่ไหน ข้าเสกขึ้นมาเพื่อลองใจเจ้าเฉยๆดอก ขวานของเจ้าเป็นขวานเก่าๆ กากๆ ทำไมข้าจะไม่รู้
พูดแล้ว เทพารักษ์ก็หายวับไปกับขวานทอง และเพื่อนบ้านคนนั้น ก็ไม่ได้รับขวานเก่าๆ กากๆ ของตน ที่ตกลงไปในสระคืนอีกด้วย
เทพารักษ์ : หมดโปรโมชั่น
เพื่อนบ้าน : โธ หมดโปรโมชั่น เสียแล้ว ไม่น่าเลยเรา เพราะความไม่ซื่อสัตย์ของเราแท้ๆ ทำให้เรา อดได้ทั้งขวานเงิน ขวานทอง และยังต้องเสียขวานของตัวเองไปอีก
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ความซื่อสัตย์ ย่อมนำพาความจำเริญมาให้ และ โลภมากมักลาภหาย
หมวดหมู่ : นิทาน กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว…คนตัดไม้กับเทพารักษ์
มีชาวป่าคนหนึ่งเข้าป่าไปเพื่อจะตัดไม้มาทำเป็นฟืน และขณะที่กำลังตัดไม้อยู่ริมลำธารนั้นเองเขาได้ทำขวานหลุดมือจมลงไปในน้ำ
เทพารักษ์จึงงมให้ใหม่อีกคราวนี้ ส่งขวานเงินให้ เขาก็ไม่ยอมรับแล้วยังยืนยันว่าไม่ใช่ขวานของตนเอง
ครั้งนี้เทพารักษ์จึงงมขวานเหล็กอันเก่าคร่ำคราอันที่ตกน้ำมาให้ คนตัดไม้ดีใจมากรีบบอกว่าเป็นขวานของตน
เมื่อเทพารักษ์เห็นดังนั้นก็ชื่นชมในความซื่อสัตย์ของคนตัดไม้ พร้อมกับมอบขวานทองคำและขวานเงินให้เป็นของขวัญไปด้วยพอกลับมาถึงบ้านเขาก็ไปเล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อนจึงเกิดความอิจฉาอยากจะได้ขวานทองบ้าง
ชายคนนั้นจึงรีบเข้าป่าไปทำทีเป็นตัดต้นไม้แล้วพลาดทำขวานหลุดมือตกลงไปในลำธาร เขาแกล้งทำเป็นร้องไห้อยู่ริมลำธารนั่นไม่นานเทพารักษ์ก็ปรากฏกายขึ้น พร้อมกับงมขวานทองคำมายื่นให้ พร้อมกับบอกว่า “นี่ใช่ขวานของเจ้าหรือไม่“ ชายคนนั้นเห็นขวานทองก็ดีใจ รีบบอกนั่นคือขวานของตนที่ทำตกน้ำ
เทพารักษ์เห็นเขาเป็นคนโลภ ไม่ซื่อสัตย์ จึงไม่ยอมให้ขวานทองคำแก่เขา แล้วเทพารักษ์ก็หายตัวไปทันที ปล่อยให้เขานั่งร้องไห้เสียดายขวานเหล็กไปตามลำพัง
นิทานอีสป คนตัดไม้กับเทพารักษ์ นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า:
คนซื่อสัตย์ ย่อมได้รับผลดีตอบแทน
ภาพประกอบจาก
youtube.com/watch?v=Q8X-HwjLnEI
-------------- advertisements --------------
-------------- advertisements --------------
Comments